Τσιγάρο και αγκαλιά

Μου μιλούσες για τις μέρες σου. Τα σχολικά χρόνια στο Ηράκλειο, που η μόνη σου έξοδος ήταν στον κινηματογράφο της Astoria και έπειτα στην καφετέρια εκεί δίπλα. Τον φόβο σου μην τυχόν και σε πιάσει ο πατέρας σου να γυρνάς με τις φίλες σου στο δρόμο, ενώ εσύ του είχες πει ότι ήσουν στο μάθημα των ιταλικών. Την αγωνία σου να φτάσεις σπίτι πριν νυχτώσει γιατί αλλιώς σε περίμενε καυγάς, ίσως και λίγο ξύλο. Την ελαστικότητα που υπήρχε όμως για τον αδερφό σου και το πόσο άδικο το έβρισκες. Ύστερα που μεγάλωσες και έκανες την επανάστασή σου, που έγινες ξεναγός και γυρνούσες όλη την Κρήτη με κάτι χαλασμένα λεωφορεία σε δρόμους στενούς, με τον γκρεμό δίπλα σας να μοιάζει έτοιμος να σας καταπιεί. Το πόσο άλλαξαν όλα μέσα σε δέκα χρόνια και το τσιμέντο αντικατέστησε τα χωράφια.

Μετά μου έλεγες για την δουλειά στην τράπεζα, που σου έδωσαν να διαχειρίζεσαι τους τίτλους αξίας και εσύ έτρεμες μην κάνεις κανένα λάθος και βρεθείς χρεωμένη. Σε θυμάμαι, ξέρεις, στην τράπεζα, να έρχομαι μετά το σχολείο και εσύ να είσαι σκυμμένη πάνω από τα χαρτιά σου, να κάνεις υπολογισμούς και να ψάχνεις να βρεις πού έγινε το λάθος. Ευτυχώς το έβρισκες πάντα και μετά – κάθε φορά – εξιστορούσες περήφανα πώς κατάφερες, στις αρχές ακόμα που είχες ξεκινήσει την δουλειά, και  διόρθωσες εσύ τον επιθεωρητή εργασίας που όλοι οι άλλοι φοβόντουσαν.

Αλλά όσα και να έζησες, ήξερες ότι τον αρχικό σου φόβο, αυτόν της τιμωρίας του πατέρα σου, δεν θα τον ξεπερνούσες ποτέ. Γι’ αυτό και όταν στις γιορτές κατεβαίναμε στον πρώτο για να φάμε όλοι μαζί, με το που τελείωνες ερχόσουν και μου έλεγες «Γιώργο, δεν θες να ανέβεις στο σπίτι μας να παίξεις;», κι εγώ πάντα ήθελα κι εσύ πάντα ερχόσουν μαζί μου για να μου ανοίξεις την πόρτα – και να κάνεις ένα τσιγάρο χωρίς να σε δει ο πατέρας σου και σε επιπλήξει. Και όταν αργότερα σου έλεγα ότι αυτό που κάνεις είναι παράλογο, γιατί είστε πια και οι δύο αρκετά μεγάλοι για να παίζετε αυτό το κρυφτό, εσύ μου έλεγες πως έτσι του έδειχνες τον σεβασμό σου σε αυτόν, γιατί σαν παιδιά είχατε μάθει να μην αντιστέκεστε στα δικά του θέλω.

Και το βλέμμα σου άλλαζε κάθε φορά που έλεγες «Εμείς τότε δεν τολμούσαμε…» και έμενε εκεί, μετέωρο, να προσπαθεί να καταλάβει το «γιατί» της τιμωρίας. Κάποια στιγμή κατάλαβες, αλλά η απάντηση ήταν τόσο αποθαρρυντική που δεν σε οδήγησε ποτέ στο να τον συγχωρέσεις. Ύστερα χαμογελούσες – πάντα χαμογελούσες – γιατί θυμόσουν την πρώτη φορά που σου πρόσφεραν τσιγάρο και εσύ με ύφος χιλίων καρδιναλίων το κράτησες με το χέρι απλωμένο και περίμενες να ανάψει μόνο του, χωρίς να χρειαστεί να το βάλεις στο στόμα σου. Μακάρι να μην το έβαζες, μπορεί και να είχες γλιτώσει πολλά.

Τώρα έχεις φύγει κι εγώ εδώ πίσω φοβάμαι. Με έμαθες να είμαι αυτάρκης, αλλά δεν κατάφερα ποτέ να γίνω ανεξάρτητος – και αυτήν την διαφορά την ήξερες καλά και η ίδια. Καμιά φορά ξυπνάω το πρωί και όπως ψάχνω να βρω τι θα φορέσω για την δουλειά, περιμένω να μπεις μέσα στο δωμάτιο και να μου πεις να βάλω «κάτι χοντρό, γιατί έξω κάνει κρύο και δεν είναι καιρός τώρα για να αρρωστήσεις, λοιπόν άσε τους καλλωπισμούς και κοίτα να προφυλαχθείς». Και εγώ φοβάμαι τόσο πολύ ότι θα αρρωστήσω και δεν θα είσαι πια εκεί να με φροντίσεις, που τυλίγομαι σαν κρεμμύδι και βγαίνω έξω με το σώμα μου σχεδόν κουλουριασμένο. Και θυμάμαι τις μέρες εκείνες που φοβόμουν ότι θα κάνω κάτι και θα με τιμωρήσεις – όπως σε τιμωρούσε κι εσένα ο πατέρας σου – και εύχομαι να ήσουν πάλι εδώ, γιατί στα 27 χρόνια που έζησα κοντά σου έμαθα ότι η μόνη τιμωρία που ήθελες πραγματικά να μου επιβάλλεις ήταν να μη με αφήσεις να φύγω ποτέ από την αγκαλιά σου.

Advertisement