Lady Bug

Επεισόδιο Τρίτο

Η αγορά. Ο κεντρικός δρόμος του χωριού που ξεκινάει από την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής και καταλήγει στα δύο γειτονικά μπακάλικα, τα «Καπορδελέικα» (αγαπημένη στάση ανεφοδιασμού και εύρεσης πάσας αναζήτησης – κάτι σαν το google των μπακάλικων). Αρχικά στρωμένος με χαλίκια και αργότερα πλακόστρωτος, ο δρόμος της αγοράς είναι το σκηνικό των καλοκαιριών σου, η πλατεία μπροστά στην εκκλησία το hot spot για τα ραντεβού (σε τέτοιο βαθμό που απλά όριζες την ώρα – το μέρος ήταν αυτονόητο) και τα καφενεία τα μέρη που αλλόφρονα γυναικόπαιδα προσπαθούσαν να ξεκολλήσουν τους άντρες από την πρέφα.

Η αγορά επίσης εκτός από τον κλασικό ρόλο της συγκέντρωσης ανθρώπων και αγαθών (ώρες ώρες δεν ξέρεις ποιο από τα δύο σε ενδιαφέρει περισσότερο – καταραμένα πεντανόστιμα κρουασάν) έχει και έναν βαθύτατα χωροταξικό ρόλο καθώς χωρίζει το χωριό σε πάνω και κάτω γειτονιά κάνοντας την ζωή σου πιο εύκολη. Ήξερες ας πούμε ότι τα παιδιά της πάνω γειτονιάς έρχονταν κυρίως τον Αύγουστο και στατιστικά κάθονταν λιγότερο από τα παιδιά της κάτω. Επίσης μπορούσες με το ποδήλατο να ξεκινήσεις για την πάνω γειτονιά και όταν θα κουραζόσουν να άρχιζες να κατηφορίζεις προς το σπίτι κάνοντας την απαραίτητη στάση στο μαγαζάκι του κυρίου Αριστείδη για την προμήθεια του μετα-μεσημεριανού σου σνακ.  Αντίθετα θα πήγαινες προς την κάτω γειτονιά μόνο αν ήταν μεγάλη ανάγκη, αν έπρεπε να πας 2 μεγάλα κολοκύθια στην θεία Λαμπρινή, ή αν συμμετείχες αναγκαστικά στην «αλληλογραφία σπανακοτυρόπιτας» μεταξύ της γιαγιάς σου και των συνομήλικων φίλων της (όλες με ονόματα απόλυτης αφοσίωσης στο αρσενικό του σπιτιού, βλ. Γώγαινα, Κώσταινα και Μήτσαινα).

Φρόντιζες πάντα να κάνεις πρώτα τα διάφορα θελήματα της γιαγιάς σου για να έχεις μετά όλο τον χρόνο σου δικό σου μέχρι το μεσημεριανό. Με το ποδήλατο είχες γυρίσει όλο το χωριό, και αν δεν υπήρχαν οι αναγκαστικές στάσεις κάθε 50 μέτρα από τις διερχόμενες γιαγιάδες για εξακρίβωση στοιχείων – με τις απλές και διακριτικές ερωτήσεις τους τύπου «τίνος είσαι εσύ πουλάκι μ’? » και «καλέ πως ψήλωσες (και πάχυνες) έτσι?» – μπορεί και να είχες προλάβει να πας και στα διπλανά χωριά. Σε κάθε περίπτωση όμως όλες οι πρωινές σου βόλτες κατέληγαν στην αυλή του «Σαφίλη» για Lady Bug, Tehkan World Cup (το pro evolution soccer των 80’s) και Arcanoid. Και κάθε μέρα προσπαθούσες να σπάσεις το ρεκόρ της Νόνικας στο Lady Bug, κάθε μέρα προσπαθούσες να κερδίσεις την Αργεντινή και να πάρεις το κύπελλο και κάθε μέρα έπαιζες «ένα τελευταίο» παιχνίδι στο Arcanoid- το προηγούμενο «τελευταίο» δε μετράει γιατί «έπεφτε ο ήλιος στην οθόνη και γυάλιζε» ή «έκαιγε πολύ το τοστ και δεν μπορούσα να πιάσω το στρογγυλό βζιν-βζιν» ή «έριξα κατά λάθος 100άρικο αντί για 20άρικο και έχω άλλα 4 παιχνίδια».

Και κάποια μέρα, εκεί που ήσουν στην 15η πίστα προσπαθώντας να σπάσεις ένα ασημένιο τουβλάκι ρίχνοντάς του την 6η «μπαλιά», θα ακούσεις τον γνωστό θόρυβο από το αυτοκίνητο του πατέρα σου, θα βγεις στον δρόμο και θα τους δεις, αυτόν και Εκείνη, κουρασμένους, μαυρισμένους και ήρεμους να μπαίνουν στην αγορά ερχόμενοι από τις διακοπές τους στην Κεφαλλονιά. Θα τους σταματήσεις και θα πας από την μεριά της Μαμάς σου, εκείνη θα ανοίξει την πόρτα της, θα σε πάρει αγκαλιά και θα σου πει πόσο της έλειψες. Κι εσύ, για να μη σε δουν οι άλλοι και σε πουν «μαμάκια» θα της πεις με θυμωμένη φωνή «έλα, μη με κάνεις έτσι μπροστά στον κόσμο», θα βγεις έξω, θα πάρεις το ποδήλατο και θα διατυμπανίσεις την ανεξαρτησία σου οδηγώντας μέχρι το σπίτι δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο της.

(…συνεχίζεται…)