Πάσχα

Επεισόδιο Δέκατο Τέταρτο

Η εβδομάδα των Παθών. Συμβολισμός και ζωή προχωρούν χέρι-χέρι. Το χωριό ξυπνάει από τον χειμερινό λήθαργο και εσύ είσαι από τους πρώτους που φθάνουν, συνήθως δεν περιμένεις καν να αναστηθεί ο Λάζαρος. Δεν χρειάζεται να πάρεις κανένα τηλέφωνο για να μετρήσεις παρουσίες, ξέρεις ότι θα είναι όλοι εκεί, γιατί έτσι κι αλλιώς Πάσχα και Άνω Χώρα είναι ταυτισμένα στο μυαλό σας. Η γιαγιά έχει ήδη ανέβει από τις αρχές Απρίλη και η ξυλόσομπα στο σαλόνι έχει ήδη ψήσει τα πρώτα κάστανα. Φτάνεις και η πρώτη σου δουλειά είναι να βάλεις εκείνο το πουλόβερ που «στο βάζω πάνω πάνω στη βαλίτσα, να το φορέσεις με το που θα κατέβεις από το λεωφορείο«. Ναι ρε μαμά, μην ανησυχείς, αφού έτσι κι αλλιώς με το που με βλέπει η γιαγιά δεν μου λέει «καλωσήρθες» αλλά «πω πω, κακουπόπαθα, τι φοράς βρε συ? Βάλε ένα μάλλινο να ζεσταθείς μη μου κρυώσεις και είσαι από τον τόπο«. Αυτό το «από τον τόπο» πέρασαν πολλά χρόνια για να το καταλάβεις. Δεν ήθελες να είσαι «από τον τόπο» όταν πήγαινες εκεί, ήθελες να επιστρέφεις «στον τόπο«. Στον τόπο σου.

Η Μεγάλη Εβδομάδα ήταν πάντα περίεργη, υπήρχε μια μυστική συμφωνία να μην ξενυχτήσεις πολύ, να μην ξεσαλώσεις και σε πούνε άπιστο. Έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα έπρεπε να πας και στην εκκλησία, και όχι απλά για να παρακολουθήσεις την λειτουργία. Στο ιερό, τα υποψήφια παπαδοπαίδια δίνατε αγώνα καθημερινά για το ποιος θα βγει κρατώντας τις λαμπάδες και τα εξαπτέρυγα σε κάθε ευαγγέλιο, με τη μεγαλύτερη μάχη να γίνεται φυσικά την Μεγάλη Πέμπτη που είχε τα δώδεκα ευαγγέλια και τις πληροφορίες να αναφέρουν ότι δεν είχαν όλα την διάρκεια. Αν ήσουν τυχερός θα έβγαινες στο έκτο ή στο όγδοο που εξασφάλιζαν την μεγαλύτερη διάρκεια εμφάνισης μπροστά στο ευσεβές κοινό και θα είχες και την ευκαιρία να ρίξεις και μια λοξή ματιά στη γιαγιά που σε καμάρωνε από τον γυναικωνίτη.

Το Μεγάλο Σάββατο έφερνε εκείνο το ενοχλητικό πρωινό ξύπνημα και την αγωνία να προλάβετε να κοινωνήσετε, αλλά μετά έτρωγες – για ανταμοιβή – την πρώτη σοκολάτα ύστερα από έξι ολόκληρες μέρες και τα ξεχνούσες όλα. Και το βράδυ φυσικά, στον επιτάφιο, όλα σου φαίνονταν μαγικά, η πομπή με τα κεριά μέχρι τον Άη Θανάση και πάλι πίσω, τα δυναμιτάκια που δυσκόλευαν την επικοινωνία με τις ήδη βαρύκουες γιαγιάδες και το «Χριστός Ανέστη» που έμοιαζε με λύτρωση. Ύστερα γρήγορα σπίτι για φαγητό, ο μπαμπάς να είναι ο μόνος που τρώει μαγειρίτσα κι εσύ με την μαμά να τρώτε την αγαπημένη σας χοιρινή μπριζόλα – αναντικατάστατο γεύμα σε κάθε της έξοδο στο Ηράκλειο.

Μετά ξημέρωνε Κυριακή και εσείς δεν σουβλίζατε ποτέ, προτιμούσατε το ψήσιμο στη σχάρα, με τον μπαμπά να παλεύει από το πρωί να κρατήσει τα κάρβουνα ζωντανά και εσένα να σου έρχεται να λιποθυμήσεις από τον καπνό. Έπειτα κάνατε βόλτα στο χωριό να δείτε τι έφτιαξαν οι άλλοι και καταλήγατε συνήθως στο σπίτι της κυρίας Λαμπρούλας που, λόγω της γιορτής της, είχε στηθεί γλέντι τρικούβερτο. Σου άρεσαν πάντα τα γλέντια στο χωριό, όχι τόσο γιατί δεν γλεντούσες και στο Ηράκλειο ή στην Αθήνα, αλλά γιατί είχαν κάτι που σπάνια το έβρισκες αλλού: ήταν αυθεντικά.

Φέτος δεν θα πας. Τα είχες κανονίσει όλα, αλλά νίκησε η ανάγκη να είστε όλοι μαζί στην Αθήνα. Εντάξει όχι όλοι, κάποιοι θα λείπουν – κι ας παρακαλάς εσύ για Ανάσταση. Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς η Ανάσταση συμβαίνει μόνο με τον άνθρωπο δίπλα σου.