Με το όπλο του ο καθείς

Γιωτούλα,

άλλοι προχωρούν στη ζωή κρατώντας ασπίδα και άλλοι δόρυ. Σπάνια βλέπεις ανθρώπους να κρατούν και τα δύο – και όσοι το κάνουν μοιάζουν οι πιο κουρασμένοι από όλους. Αυτό σκεφτόμουν την προηγούμενη εβδομάδα που κατέβηκα για λίγο στην Κρήτη (είναι αστείο αυτό με το «ανέβηκα» και το «κατέβηκα», ας πούμε «κατεβαίνεις» πάντα στην Κρήτη, αλλά «ανεβαίνεις» στο χωριό, ενώ για την Αθήνα άλλοι νιώθουν ότι ανεβαίνουν κι άλλοι ότι κατεβαίνουν, ανάλογα με το τι τους περιμένει). Ξέφυγα. Που λες αυτό το «με το όπλο του ο καθείς» που λέει και το τραγούδι κάποια στιγμή σε κουράζει. Θες να τα κάνεις όλα απλά, να σταματήσουν οι μάχες, να πετάξεις τα όπλα σου στο έδαφος και να αρχίσεις να τρέχεις προς τα εκεί που βλέπεις μόνο ήλιο και θάλασσα,να όπως έβλεπα ας πούμε στο Ρέθυμνο προχθές. Άνθρωποι ήρεμοι, με τα προβλήματά τους βέβαια, αλλά απαλλαγμένοι από τη μάχη με το αστικό περιβάλλον, χωρίς ίχνος γκρίζου γύρω τους, μόνο γαλάζιο  και ηλιόλουστα σοκάκια. Εγώ να τους μιλάω φοβισμένος για την κρίση, την ανεργία, για όλα αυτά που συζητάμε εμείς καθημερινά πια, και εκείνοι να σου απαντούν με χαμόγελο για το πρώτο τους μπάνιο στη θάλασσα, την ρακή που δεν βγήκε πολύ δυνατή φέτος, την βόλτα στα κάστρο για να δεις όλη την πόλη από ψηλά. Εγώ με την ασπίδα μου, εκείνοι με το δόρυ τους.

Ξέρω ότι δεν φταίει μόνο το πού μένεις για να καθορίσει το όπλο σου. Όμως φαίνεται να έχει και αυτό την αξία του. Αλλιώς πως εξηγείται αυτή η διαφορά στην αντιμετώπιση των ίδιων πραγμάτων; Άλλη κρίση εμείς, άλλη εκείνοι; Προφανώς όχι. Αλλά σίγουρα έχουμε άλλες εικόνες καθημερινά. Και άλλες δυσκολίες στο να καταφέρουμε τα ίδια πράγματα. Όχι ότι γκρινιάζω για την Αθήνα – ξέρεις ότι είναι συνειδητή επιλογή μου να μείνω εδώ, γιατί σου δίνει διεξόδους που στην επαρχία δυστυχώς δεν μπορείς να βρεις. Απλά σκέφτομαι πώς το περιβάλλον καμιά φορά μπορεί να καθορίσει το όπλο που κρατάς. Και πως τα έχει καταφέρει η Αθήνα και μας έχει επιβάλλει να είμαστε συνεχώς σε άμυνα – γιατί ακόμα και εκείνοι που μοιάζουν να επιτίθενται, την ασπίδα τους κρατάνε και προσπαθούν με αυτήν να οριοθετήσουν τον χώρο τους.

Σε αφήνω, χωρίς να έχω βγάλει κάποιο συμπέρασμα πάλι. Αλλά θέλω να πάω να δω από κοντά εκείνο το ρετιρέ που μου είπαν ότι βλέπεις όλη την πόλη από ψηλά, μέχρι την θάλασσα. Έχει, λέει, και μια μικρή αποθήκη στο υπόγειο – ό,τι πρέπει για την ασπίδα μου.