Εκδρομή

Επεισόδιο Δέκατο Πέμπτο

»  – Τι κανονίσαμε για αύριο;

– Στις επτά στην Δάφνη για να ξεκινήσουμε.

– Στις επτά; Δεν είναι λίγο νωρίς; Καλοκαίρι είναι, διακοπές κάνουμε..

– Ναι αλλά αν φύγουμε αργότερα θα μας βαρέσει ο ήλιος κατακέφαλα και αντί για την Αγία Παρασκευή θα βρεθούμε πρώτο τραπέζι πίστα με τον Άγιο Πέτρο..

– Καλά λες. Τι θα πάρεις μαζί σου;

– Ε τα γνωστά, ένα κρουασάν και ένα νερό για το δρόμο, δυο τοστάκια για να πάρω δυνάμεις μόλις φτάσουμε, μπισκότα για όλους, καναδυοτριατέσσερα τυροπιτάκια που έχει φτιάξει η γιαγιά από χθες και ίσως καμιά σοκολάτα. Εσύ;

– Θα φάω από τα δικά σου. «

Ο μόνος λόγος για να ξυπνήσεις καλοκαιριάτικα μέσα στα άγρια χαράματα, πριν ακόμα και από τις καλομαθημένες κότες της γιαγιάς, είναι η εκδρομή σε κοντινά ξωκλήσια, κορυφές, ραχούλες και λοιπά hot spots γύρω από το χωριό. Εξωτικές ονομασίες όπως το «Αυγό», ο «Σκοτωμένος», η «Κόκκινη μηλιά» και το «Με(ι)λάκωμα» φώναζαν θαρρείς για μια επίσκεψη, όπως τους ηλικιωμένους μακρινούς θείους που περίμεναν να περάσεις έστω και για ένα «γεια» μόλις έφτανες στο χωριό.

Ξυπνάς και η γιαγιά τρομάζει, πάλι ξέχασες να της πεις ότι θα φύγεις για τα Ζιρέλια.

– Το μεσημέρι να είσαι πίσω όμως ε;

– Μα τι λες ρε γιαγιά, θες να πάθουμε καμιά ηλίαση; (η δικαιολογία-ορόσημο που πιάνει πάντα)

– Α όχι όχι παιδάκι μου, να καθίσετε εκεί, το απόγευμα ελάτε.

Την φιλάς και φεύγεις, πάλι έχεις αργήσει και οι υπόλοιποι θα έχουν αρχίσει να μαζεύονται.

Ξεκινάτε και το κασετόφωνο παίζει τις τελευταίες επιτυχίες που ακούγατε τον περασμένο χειμώνα.

– Λαμπρινηηηη, βγάλε ρε παιδί μου τους Πυξ Λαξ πρωινιάτικα.

– Εγώ; Η Ρούλα θέλει να ακούσει πάλι το «Μια συνουσία φυστικί».

– Το ποιο;;

Χαζογελάτε και προχωράτε μπροστά, το πρώτο μισό της διαδρομής είναι δύσκολο που έχει ανηφόρα, μόλις όμως μπείτε στον χωματόδρομο και αρχίσετε να κατηφορίζετε τα πόδια σας προχωρούν από μόνα τους, σαν να ήθελαν πάντα να κάνουν αυτήν και μόνο την διαδρομή, ενώ τα δέντρα δεξιά και αριστερά σας αγκαλιάζουν με την σκιά τους και κάνει σχεδόν κρύο.

– Κάτσε λίγο εκεί να σε βγάλω μια φωτογραφία! Τρία φιλμ έχω πάρει μαζί μου, μην πάνε χαμένα.

– Μα τι λέει αυτή η ταμπέλα μπροστά από το χάλασμα;

– «Πολήτε η παρόν βελίτσα». Εκεί στάσου, να φαίνεται και αυτή!

Τελικά φτάνετε και η πρώτη σας δουλειά είναι να απλώσετε πάνω στο τσιμεντένιο τραπέζι τα χαρτιά και τα φαγητά, ενώ όποιος προλάβει βάζει τα αναψυκτικά του μέσα στην πέτρινη βρύση για να διατηρηθούν κρύα από το νερό που έρχεται κατευθείαν από την κορυφή του βουνού. Αρχίζει ο «Γάιδαρος» αλλά δεν είναι να κρατήσει και για πολύ.

– Πάω να πιω λίγο νερό.

– Περίμενε Φώτη, έρχομαι κι εγώ να πάρω την κόκα κόλα.

Φτάνετε στην βρύση και κάνεις να πιάσεις το κουτάκι.

– Κάτσε ρε να γεμίσω λίγο το μπουκάλι, μην βάζεις τα βρωμόχερά σου μέσα στη βρύση.

– Ε διψάω ρε παιδί μου, και σιγά τα βρωμόχερα πια.

– Άκου που σου λέω, θέλουν λίγο πλύσιμο.

Μέχρι να καταλάβεις τι εννοεί σου έχει αδειάσει το μισό μπουκάλι με το παγωμένο νερό πάνω σου.

– Ααααα, Κρύστα, έλα να δεις τι έκανε ο Φώτης!

– Τι έκανε;

– Να αυτό!

Αρπάζεις το μπουκάλι από τα χέρια του Φώτη και ρίχνεις το υπόλοιπο νερό πάνω της. Ο Κώστας σας βλέπει από μακριά και νευριάζει.

 – Ρε ξεκινήσατε χωρίς εμένα; Έρχομαι!

Για την επόμενη μία ώρα το παιχνίδι έχει έναν πολύ απλό κανόνα: όποιος έχει γίνει μούσκεμα από πάνω μέχρι κάτω μόνο τρεις φορές θεωρείται στεγνός και πρέπει να τιμωρηθεί. Δικαιολογίες του τύπου «Μη με βρέχετε άλλο, δεν έχω πάρει δεύτερο ζευγάρι κάλτσες», «Έχω χρόνια ιγμορίτιδα, να, έχω φέρει μαζί μου και το χαρτί του γιατρού – ααα, βράχηκε!» ή «Μα αυτή είναι η καλή μου βερμούδα, θα την φορούσα και αύριο στην εκκλησία, μην μου ξαναρίξεις νερό – ααχ, μα τώρα μου πέταξες κόκα κόλα;;» θεωρούνται προπαγανδιστικές και απορρίπτονται ομόφωνα. Και όταν πια το μπουγέλο λήγει, το τοπίο γύρω από την εκκλησία θυμίζει πεδίο μάχης, με τους μισούς να προσπαθούν να στεγνώσουν μπλούζες, παπούτσια και κρουασάν και τους άλλους μισούς να κλείνουν τα μάτια και να ονειρεύονται ότι κάνουν ηλιοθεραπεία στην Ίμπιζα.

– Άρτεμις, βγάλε τους Beatles και βάλε την κασέτα με τα ελληνικά.

Πατάει το play και μέχρι να προλάβει να αναρωτηθεί η Πρωτοψάλτη πως θα ήταν να είχε στα σύννεφα ένα παλιό βενζινάδικο έχεις αρπάξει το πρώτο μπουκάλι που βρήκες μπροστά σου και το έχεις μετατρέψει σε τουμπερλέκι, η Ρούλα και η Άννα έχουν ανέβει πάνω στο τραπέζι-πίστα και χορεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο, ο Πορφύρης τραβάει φωτογραφίες, η Βίκυ και η Μαίρη παραδίδουν μαθήματα τσιφτετελιού, ο Σωτήρης αρχίζει να ζητωκραυγάζει και σιγά σιγά δεν μένει κανένας καθιστός, το πρόγραμμα γυρίζει σε Έφη Θώδη (ναι, πολύ πριν την «ανακαλύψει» το star) και όλοι μαζί καταλήγετε να χορεύετε ένα απροσδιόριστο χορό που τα μόνα σωστά βήματα είναι αυτά που κάνουν το σώμα σου να νομίζει ότι συνομιλεί με τα σύννεφα.

– Πάει έξι η ώρα, μήπως να γυρίσουμε σιγά σιγά;

– Ναι, πάμε.

Στην επιστροφή δεν μιλάει κανείς, το ραδιόφωνο το κρατάει ο λιγότερο εξαντλημένος, τα κεφάλια είναι σκυφτά και μοιάζουν να μετρούν τα βήματα μέχρι την είσοδο του χωριού.

– Νομίζω φέτος ήταν η καλύτερη εκδρομή από όλες τις χρονιές.

– Ε όχι και όλες, υπάρχουν και καλύτερες…

– Αλήθεια; Σαν ποια;

– Σαν την επόμενη.

(…συνεχίζεται…)