Βουτιές

Κάτι έπαθα αυτό το καλοκαίρι. Αντί να αφήσω τα γύρω να ενωθούν με τα μέσα και να φτιάξουν όλα μαζί την τέλεια μαύρη κορνίζα, είπα να τα φέρω όλα τούμπα, να ξυπνήσω τον παλιό φωτεινό εαυτό μου, που πάντα με έβγαζε από τις δύσκολες στιγμές, και να τον πάω μια βόλτα σε δρόμους που περπατάς μόνο ξυπόλητος. Δεν χρειάστηκε πολλή προσπάθεια ευτυχώς, μερικές καινούριες εικόνες να δώσεις στο αχόρταγο βλέμμα σου και αμέσως σου γυρνάει πίσω χαμόγελα – όχι από αυτά τα επιτηδευμένα, από τα άλλα τα φυσικά, που δεν μπορείς να τα κρύψεις.

Το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή για να καταλάβεις που θέλεις να πας. Στην πρώτη βουτιά πετάς πίσω σου όλα τα ανούσια άγχη του χειμώνα, ισορροπούν μαγικά οι ανάγκες σου με τα πρέπει που δεν μπορείς να ορίσεις και μέχρι να ξαναπατήσεις την βρεγμένη άμμο καθώς βγαίνεις από την θάλασσα οι αποφάσεις σκάνε πάνω σου όπως τα κύματα που ξεθυμαίνουν στην άκρη του γιαλού. Εκεί όλα πια γίνονται ξεκάθαρα, όχι δεν θέλεις μια δουλειά που θα σου κλέβει όλο το 24ωρο, όχι δεν θέλεις ανθρώπους που δεν έμαθαν ποτέ να χαίρονται με όσα έχουν, το μόνο που θέλεις είναι ένα χέρι να σε κρατάει και ένα βλέμμα να σε προσέχει.

Μια στιγμή να σταθείς έξω από την εικόνα φτάνει. Ποτέ κανείς δεν κατάφερε να βρει την ευτυχία κλεισμένος μόνος του μέσα σε τέσσερις τοίχους, γιατί πολύ απλά η ευτυχία δεν είναι προσωπική, θέλει ανθρώπους να την αντλήσεις και να την μοιραστείς. Κυρίως να την μοιραστείς. Και θέλει βήματα μικρά, σταθερά, μέχρι να λυγίσεις τα γόνατα για να κάνεις το μεγάλο άλμα. Και μετά θέλει χέρια να σε πιάσουν, να μοιραστείτε ένα πιάτο φαγητό και να δώσετε στον καιρό που περνάει έστω και μια μικρή δόση από γλύκα. Ρομαντικό ε; Και μελό ίσως;

Το καλοκαίρι είναι πολύ εύκολο να σε ξεγυμνώσει. Το βλέπεις όταν τελικά τελειώσει και γυρίσεις στην δουλειά. Όσοι κατάφεραν να διασωθούν στέκονται με μια διαφορετική κατανόηση απέναντι στο παράλογο που καλούνται να υπηρετήσουν, ενώ οι υπόλοιποι συνεχίζουν με μεγαλύτερη ακόμη μανία να το υπερασπίζονται. Και εκεί τα καταλαβαίνεις πια όλα: αν το καλοκαίρι δεν τους έσωσε προφανώς ο χειμώνας (και ειδικά ο φετινός) θα έρθει και θα τους ισοπεδώσει. Κρίμα, γιατί μπορούμε όλοι να σωθούμε. Αρκεί να ξέρουμε με ποιον τρόπο πρέπει να βουτάμε στην θάλασσα.

8 Replies to “Βουτιές”

  1. Το να προσπαθήσεις να κάνεις το άλμα είναι εύκολο και ειδικά αν δεν το σκεφτείς και πολύ… το θέμα είναι όντως να βρεθούν τα κατάλληλα χέρια να σε κρατήσουν…

    Επομένως, πάρθηκαν αποφάσεις που θα τις συζητήσουμε από κοντά αύριο, σωστά;
    Σε φιλώ 😉

    Μου αρέσει!

  2. Όμορφα τα λες!
    Όταν με πνίγει η γύρω κακότητα βουτάω σε κρύες θάλασσες και με τα μάτια ανοιχτά ξεκαθαρίζουν όλα. Αν έβρεχε και λίγο πάντως τώρα δε θα με χάλαγε…

    Μου αρέσει!

  3. Αν μπορούσαμε να απομονώσουμε τους εαυτούς μας και να σταθούμε έξω από τις εικόνες τα πράγματα θα ήταν πιο ξεκάθαρα και δεν θα χρειαζόμασταν μια κρύα βουτιά για να έρθουμε στα ίσια μας. Πόσο συμφωνώ μαζί σου ρομαντικέ μου ξάδερφε, πόσο συμφωνώ…

    Μου αρέσει!

Σχολιάστε