Μην πας μια μέρα στη δουλειά

Rewind: Είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα. Όταν από την πρώτη στιγμή που θυμάσαι τον εαυτό σου όλοι σου μιλούσαν για την σπουδαιότητα της δουλειάς, την ανάγκη των χρημάτων και την αλληλοσύνδεση της προσωπικής σου ευτυχίας με την ανέλιξη στα σκαλοπάτια της επαγγελματικής σου καριέρας, δεν θέλεις και πολύ για να πειστείς ότι πρέπει να έχουν δίκιο – αφού το λένε όλοι κάτι θα ξέρουν παραπάνω από εσένα που είσαι ακόμη άβγαλτος.

Και έτσι μεγαλώνεις με μια όλο και αυξανόμενη αγωνία, τι πρέπει να σπουδάσω για να βρω μια καλή δουλειά, πόσα πτυχία να πάρω, θα με πάρουν κάπου χωρίς προϋπηρεσία ή πρέπει να γράψω ψέματα στο βιογραφικό; Και όσο χάνεις την ζωή σου μέσα σε αίθουσες και εξεταστικά κέντρα, αγνοώντας – προσωρινά υποτίθεται – όσα πραγματικά σε ευχαριστούν, τόσο τα ερωτήματά σου διογκώνονται – θα καταφέρω να πετύχω αυτά που ονειρεύομαι, θα είναι η ζωή μου όπως στις διαφημίσεις βιτάμ με πέντε χαμογελαστούς ανθρώπους γύρω απο το πρωινό τραπέζι; Και κυρίως: θα έχω μια δουλειά που θα μου δίνει όλα όσα θέλω;

Play: Καλημέρα. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις. Ναι το ξέρω, είναι ακόμα σκοτάδι έξω. Στο πρωινό τραπέζι δεν υπάρχει κανένας να σε υποδεχτεί κι εσύ δεν έχεις καμία διάθεση να χαμογελάσεις. Ναι, εντάξει δεν το έδειχνε έτσι η διαφήμιση, τι να κάνουμε τώρα, κάνε τους μήνυση για αποπλάνηση ανήλικου ονείρου. Πιο γρήγορα, έχεις αργήσει και είσαι ακόμα στο πρώτο σκαλί της φανταστικής σου καριέρας, έτσι όπως πας δεν σε βλέπω να ανεβαίνεις ποτέ το δεύτερο. Μην νευριάζεις, εσύ την ήθελες αυτή τη δουλειά, την κυνήγησες μάλιστα με επιμονή. Μπες γρήγορα στο αυτοκίνητο και προσοχή στον δρόμο.

Έφτασες, άργησες λίγο πάλι και σε κοιτούν στραβά – πως τολμάς να έχεις ζωή και έξω από την δουλειά σου; Γιατί δεν μένεις παραπάνω; Γιατί δεν θέλεις να φτάσεις στο σημείο που έφτασε ο διπλανός σου, να παραδεχθείς «κύριε διευθυντά, το ξέρω ότι αυτήν την εβδομάδα έχω άδεια αλλά εγώ θα έρχομαι, γράψτε ότι την πήρα, δεν έχω πρόβλημα, απλά δεν μπορώ να γυρίσω σπίτι». Ζωές κατεστραμμένες, άνθρωποι που επένδυσαν σε μια μαγική σκάλα, που όσο ανέβαιναν τα σκαλιά τόσο πιο χαμηλά βρίσκονταν. Άνθρωποι κενοί, όχι μέσα στην φούσκα αλλά κομμάτι της δομικό.

Forward: Σε λίγο όσα ξέραμε θα αλλάξουν, είτε χρεοκοπήσουμε επίσημα είτε όχι τα φώτα της μισαλλοδοξίας μας θα σβήσουν πετώντας σπίθες. Απέναντι σε αυτό που έρχεται δεν θα αντέξει ο πιο ψηλά ανεβασμένος στη σκάλα – μπορεί να γλιτώσει αλλά δεν θα έχει πια που να πατήσει – και σε ποιο σπίτι να μείνει. Αυτός που θα γλιτώσει θα είναι όποιος έχει φροντίσει να έχει ένα σπίτι που τον περιμένει.