Το χρώμα της μέρας

Ξυπνάει. Έξω νύχτα, δεν έχει αποφασίσει ακόμα ο κόσμος να ξημερώσει αλλαγές, δεν ξέρει ακόμα ο κόσμος ότι μέσα από τα σκοτάδια ξημερώνουν οι αλλαγές. Σηκώνεται μηχανικά, τα μάτια του προτάσσουν την δυσκολία τους απέναντι στις σκιές ενώ το χέρι του ψάχνει στα τυφλά τον διακόπτη, δεν ξέρουν ακόμα τα μάτια ότι πάντα στα τυφλά ψάχνουν τα χέρια. Προχωράει προς την κουζίνα, βράζει νερό για καφέ στιγμιαίο, το στόμα του αντιδρά, δεν ξέρει το στόμα ότι πάντα στιγμιαία ήταν η απόλαυση. Πίνει δυο γουλιές καφέ ενώ ντύνεται βιαστικά, δεν χωράει το σώμα του στα ρούχα όπως βίαια μπαίνει μέσα τους, δεν ξέρει ακόμα το σώμα ότι πάντα βίαια παλεύουμε απέναντι σε όσα δεν έχουμε επιλέξει. Βγαίνει έξω, ακόμα σκοτάδι και τα πόδια λυγίζουν, δεν έχουν μάθει ακόμα τα πόδια ότι μόνο στα σκοτεινά περπατιέται η φυγή.

Ξημερώνει. Έτσι όπως απλώνεται το φως ακολουθώντας τα συμπαγή τετράγωνα κύματα της πόλης, το βλέμμα του κρύβεται πίσω από μια τόση δα γυάλινη χαραμάδα.  Του αρκεί. Το χρώμα της μέρας πάντα του αρκεί.