Ξανά στα θαύματα

 

Georgia O’ Keefee, Sky above clouds

Μια απόφαση είναι, την παίρνεις και τελειώνεις. Την ώρα που εσύ νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μια στάση του χρόνου που το επόμενο τρένο θα αργήσει πολύ να περάσει (ή δεν θα περάσει και ποτέ), αρκεί μια φωνή από το μεγάφωνο που θα σου υπενθυμίζει ότι «απαγορεύεται η κατανάλωση φαγητού και ποτού στις αποβάθρες» για να καταλάβεις ότι εσύ δεν φτιάχτηκες για να περιμένεις νηστικός και στεγνός σε αυτήν την αποβάθρα, από κάπου αλλού περνάει το δικό σου τρένο. Και παίρνεις τον δρόμο για την επιστροφή στο φως, μέσα από πλήθη που κινούνται καταπάνω σου και κυλιόμενες σκάλες που τρέχουν πιο γρήγορα από όσο μπορεί το βήμα σου να αντέξει.
Και βγαίνεις έξω και όλα γίνονται ευδιάκριτα. Όσο εσύ περίμενες στην αποβάθρα, κουλουριασμένος μέσα στο παλτό σου, ο κόσμος εκεί έξω συνέχιζε να γυρίζει, υπάρχουν ακόμα αυτοκίνητα που κορνάρουν, φοιτητές που επιβεβαιώνουν για 20ή φορά σήμερα την μαμά τους ότι μαγείρεψαν και έφαγαν αυγά, ζευγάρια που ανακαλύπτουν την απιστία σαν λύτρωση ή σαν καταστροφή, προϊστάμενοι που φοβούνται τους προϊσταμένους τους, έρωτες που περπατούν αγκαλιά στον δρόμο, ταξιδιώτες που χάνονται σε χάρτες, πατεράδες που φοβούνται μην βγει το παιδί τους ολυμπιακός (έλα, μην κολλήσεις στην ομάδα, ο δικός μου είναι ολυμπιακός και έβγαλε δυο παιδιά παναθηναϊκούς, και για να μην τσακωνόμαστε έγινε ΟΦΗ / Εργοτέλης / Ηρακλειώτικη-ομάδα-να-είναι-στην-Α-εθνική-τελοσπάντων-και-ας-είναι-και-ο-Μασταμπάς). Περπατάς και όλα περπατούν ξανά μαζί σου, η απόφαση να φύγεις για Αθήνα, το μικρό δυάρι με τα έπιπλα του ΙΚΕΑ, ο ύπνος στα αμφιθέατρα μετά από άλλη μία πρόσκληση το προηγούμενο βράδυ για «ένα ποτάκι χαλαρό μωρέ» που σε έβρισκε το ξημέρωμα να κάνεις κούνια στο Νέο Ηράκλειο (το παλιό ούτε που ήθελες να το ακούσεις είπαμε). Και ύστερα πρωτοχρονιά στο τηλεφωνικό κέντρο του ΟΤΕ να τρως το πρώτο σου μπινελίκι του έτους γιατί ο άλλος δεν είχε τηλέφωνο σε όλες τις γιορτές (είχε τα δίκια του που είχε νεύρα, τι να λέμε τώρα) και μετά το δίλημμα κάθε Πάσχα, να πας χωριό ή Κρήτη, οι μεν να χαίρονται, οι δε να σε αποκληρώνουν. Και πάντα γέλια, πολλά γέλια, πότε με τις σαβούρες που έτρωγες στους βρεγμένους δρόμους, πότε με τις γκάφες σου όποτε έμπλεκες σε καταστάσεις έξω από τα όριά σου («-Ναι, καλημέρα, την κυρία Κουκουβάγια θα ήθελα – Κύριε μου, η μόνη που έχουμε εδώ είναι η κυρία Βάγια και μετά από αυτό δε νομίζω ότι έχω όρεξη να σας μιλήσω – Α, συγγνωμ… – Τουτ τουτ τουτ….»). Γελάς. Θυμάσαι πως είναι να γελάς και αυτό από μόνο του αρκεί για να γελάσεις πάλι. Γελάς και παίρνεις την απόφαση. Και πας ξανά για θαύματα.

—————————————————————————————————————

(Πριν λίγες μέρες είχα γράψει αυτό:

Μια χάρη κάνε μου. Μην μου ξαναμιλήσεις για εκείνη. Την ξέρω, περπατάμε μαζί χρόνια τώρα, όταν κουραζόμουν εγώ με κουβαλούσε εκείνη στην πλάτη της, όποτε λυγούσε εκείνη έτρεχα εγώ να την μεταφέρω. Κολλημένοι ο ένας στον άλλο, τόσο που ξέχασα πως είναι να περπατάς μακριά της.

Μια χάρη κάνε μου, μην μου ξανασερβίρεις εκείνη. Γέμισε το τραπέζι με τα ψίχουλά της, αδύνατον να καθαριστεί πια. Χόρτασαν τα χρόνια από την γεύση της, ζητούν άλλη γεύση τώρα, ας μην είναι γλυκιά, ας είναι και ανάλατη.

Μια χάρη κάνε μου, μην μου ξαναδείξεις εκείνη. Τυφλώθηκαν τα μάτια από το σκοτάδι της, με γυαλιά-καθρέφτη πια την αντικρύζει ο καιρός, να μην φανεί ο τρόμος του απέναντι στην καθεστωτική της φιγούρα.

Μια χάρη κάνε μου. Πες στην Θλίψη να φύγει κι εγώ για σένα θα κάνω μόνο χαρές.

Δεν ξέρω πως αντιμετωπίζει ο καθένας το φορτίο του όταν νιώθει ότι αυτό έχει γίνει πια ασήκωτο. Εγώ πάντα την κρίσιμη στιγμή φροντίζω να τα κάνω όλα τούμπα. Για να το καταφέρω όμως έχω φροντίσει στην πορεία να αδειάσω σιγά σιγά εκείνο το σακί το ασήκωτο που με έσπρωχνε προς τα κάτω. Αν έτσι έπρεπε να κάνει τον κύκλο της η θλίψη, καλώς τον έκανε. Άλλη βόλτα όμως μαζί της δεν κάνω.)

—————————————————————————————

Σου έχω και soundtrack για την βόλτα στον ήλιο (γιατί ξέχασα να σου πω ότι όλα αυτά τα έζησες με δυο ακουστικά κολλημένα στα αυτιά σου):