Η αδιάβαστη ελαφρότητα του είναι

 

Hieronymus Bosch, The garden of earthly delights

Οι λέξεις δυσκολεύονται να βγουν, σφίγγεις τα δόντια για να μην ξεστομίσεις κραυγές ασυνάρτητες, σφίγγεις τις γροθιές για να μην ξεσπάσεις στο πρώτο τυχαίο εμπόδιο. Οι ειδήσεις λειτουργούν σαν σφαίρες, σου τρυπάνε το μυαλό, σου ματώνουν τα χέρια, σε αφήνουν λειψό, πεταμένο στην γωνία και οργισμένο. Το κεφάλι σου γυρίζει από την ώρα που ξυπνάς μέχρι που πέφτεις για ύπνο, με υποθέσεις, θεωρίες, δηλώσεις, σκάνδαλα, ναυάγια και ένα σωρό πέτρες που θέλεις να πετάξεις αλλά δεν ξέρεις πια προς τα πού. Άλλοι αυτομαστιγώνονται, άλλοι μαστιγώνουν, άλλοι στέκονται στην γωνία και κρίνουν την φορά και την δύναμη του μαστιγώματος. Και κάθε μέρα που περνάει αφήνεις όλους αυτούς να παίρνουν αποφάσεις για εσένα, να σου κόβουν το ρεύμα, το μισθό, την δουλειά, την ίδια σου την ζωή.

Και διαβάζεις ότι o ένας δεν διάβασε το μνημόνιο. Το γιατί μπορεί να κρύβεται μεταξύ σοβαρού και αστείου κάπου εδώ. Ύστερα, αντί να τα μπαλώσει, παραδέχεται ότι σε όλη την βουλευτική του καριέρα ενεργούσε σαν μαντρωμένο αρνί. Το γιατί κρύβεται προφανώς εδώ. Και ύστερα μαθαίνεις – ή μάλλον απλά επιβεβαιώνεις – ότι υπήρχαν κι άλλοι αδιάβαστοι. Και πιο πριν ένας άλλος προσπάθησε να σε φοβίσει ότι  θα γίνει μακελειό, παραβλέποντας ότι το μακελειό έχει ήδη γίνει και εκείνος απλά στέκεται περήφανος πάνω από τα συντρίμμια που δημιούργησε. Και πιο πριν προσπάθησαν να σε φοβίσουν κι άλλοι. Και οι μέρες περνάνε κι εσύ κάθε φορά σηκώνεσαι με όλο και πιο βαρύ κεφάλι, γιατί είναι βαρύ να διαβάζεις ότι όσοι κυβερνούν το καράβι της ζωής σου είναι αδιάβαστοι.

Γιατί και αν δεν κυβερνούν το καράβι της ζωής σου αλλά ένα κανονικό καράβι και αν δεν είναι αδιάβαστοι, είναι απλά δειλοί. Και ανάξιοι να γίνουν καπετάνιοι, να πάρουν αποφάσεις, να κυβερνούν ζωές. Και το μόνο που δείχνουν να τους ενδιαφέρει είναι πώς θα επιβιώσουν οι ίδιοι, για να ξεφορτώσουν πάνω σου όλη αυτή, την δική τους, αδιάβαστη ελαφρότητα του είναι τους.