I want the world to stop

 

Georges Braque, Landscape of Estaque

Πρώτη. Δευτέρα. Πρώτη. Δευτέρα. Σαν μια Δευτέρα σταματημένη στο μποτιλιάρισμα του χρόνου δείχνει ο καιρός. Βρέχει, ξεπλένονται δρόμοι, σκονισμένες γειτονιές, υγραίνονται οι μνήμες από σταγόνες καινούριες, ενήλικες πια. Παιδικά τραύματα δεν είχα. Μόνο ενήλικα. Κι ύστερα ήλιος, να σου γυρνούν οι βόλτες φως κι εσύ να παρακαλάς την δύση να ξεχαστεί, να περπατάς σε πεζοδρόμους γεμάτους κόσμο και τσάντες-μαϊμού, να χαϊδεύεις χειροποίητα κοσμήματα για να της κάνεις δώρο, να χορεύεις στη μέση του δρόμου με την μουσική μιας περιπλανώμενης μπάντας, να σταματάς μπροστά σε βιτρίνες με μπαχαρικά και να φαντάζεσαι συνταγές.

Ανάβει πράσινο, πρώτη, δευτέρα, τρίτη. Τρίτη απόγευμα ο καφές μοιάζει με βάλσαμο, ζεσταίνονται γεύσεις, γεννιούνται παρέες, χαμογελάει λίγο η φυγή, όχι με τον ίδιο τον προορισμό της, με την απώλεια της αρχής της περισσότερο. Οι κούπες πάνω στο τραπέζι διεκδικούν χώρο από τα απλωμένα χέρια, οι φωνές διεκδικούν χώρο από τα απλωμένα όνειρα, όλοι μαζί μπορείτε, πάντα το μπορούσατε, αρκεί το μαζί για να νικήσετε και τώρα πια το ξέρετε. 

Η κίνηση αραιώνει, τετάρτη. Τετάρτη και η εβδομάδα μοιάζει με βουνό που πατάς την κορυφή του, θες να σταματήσει για λίγο ο κόσμος να γυρίζει για να μείνεις εκεί και να τον παρατηρήσεις από ψηλά, κρατάς το έδαφος με όλη σου την δύναμη, μάταια, δεν έχεις επιλογή, αρχίζεις να κατεβαίνεις, αναπτύσσεις ταχύτητα, βιάζεσαι να προλάβεις αναγκαιότητες, παραλείψεις, προστακτικές, να πάω σουπερμάρκετ, να τηλεφωνήσω σπίτι, να κλείσω ραντεβού με τον γιατρό, να ξεκινήσω δίαιτα, να φύγω, που στρίβω;

Μπαίνεις εθνική, ο δρόμος άδειος, πέμπτη. Πέμπτη τα ποτά κρατούν ως το πρωί, στην κολυμπήθρα μπαίνει νερό αλκοολούχο κι εσύ τραγουδάς μέσα στους καπνούς για πάγια που δεν κόλλησες και πέτρες που πετούσες στον γιαλό. Ο χρόνος σταματάει για λίγο, κάτι κατάφερες, έστω κι αν η ψευδαίσθηση είναι η μόνη διαφυγή.

Έξοδος, βγάζεις φλας δεξιά, φρενάρεις απότομα, νεκρά. Παρασκευή και τα χέρια σου νεκρά, αδύνατον να ακολουθήσουν εντολές, αδύνατον να γνέψουν εντολές, περιμένεις να τελειώσει η δουλειά, περιμένεις να τελειώσει η μέρα, σκοτεινιάζουν οι δρόμοι, σκοτεινιάζουν οι διαθέσεις, κι εσύ ρίχνεις φως, να μην αφήσεις τη νύχτα να χαθεί, να της δώσεις ένα λόγο να χαμογελάσει, της λες παραμύθια, την πας βόλτα με το φως του φεγγαριού, της παίρνεις κρέπα γλυκιά και την ποτίζεις ρούμι, κοιτάς ψηλά και ξημερώνει, έρχεται το Σάββατο.

Ένα Σάββατο του Νοέμβρη έφυγε. Όπισθεν.

(Κι η Κυριακή, κόμπος σφιχτός να μην λυθούν οι εβδομάδες – Κ.Δ.)