Imitation of life

 

Rembrandt, The night watch

Δεν ξέρω πια. Η απογοήτευση είναι ο νέος άρχοντας της πόλης. Και δεν μπαίνω στην λογική να συγκρίνω απογοητεύσεις. Τον ίδιο πόνο μου προκαλούν τα νέα μέτρα, η ανεργία, η πτώση του βιοτικού επιπέδου, η άνοδος του αριθμού των αστέγων, τα καμένα κτίρια, η αστυνομοκρατία, οι εκβιασμοί, το τέλος της δημοκρατίας, τα δακρυγόνα, οι μολότοφ, ο πανικός του κόσμου για το αύριο. Και μακάρι να λειτουργούσε η δικαιοσύνη, η παιδεία, το σύστημα υγείας, η ίδια η λογική τελικά. Το μόνο που λειτουργεί όμως είναι η ευκολία του καθενός να σου κάνει την ζωή δύσκολη. Δες με τι ευκολία αυτοί που όρισες ως εκπροσώπους σου ψήφισαν τον μηδενισμό της αποτίμησης της ίδιας σου της ζωής, χαλαροί, από τα έδρανα μιας άλλης πραγματικότητας. Δες πώς η μοίρα σου περιγράφεται πια μόνο με αριθμούς και ποσοστά-στόχους, πώς σε αναγκάζουν να βάλεις ένα νούμερο πάνω από όσα δεν μετριούνται.

Δες με τι ευκολία ο αστυνομικός πετάει χημικά σε αυτόν που θα μπορούσε να είναι συγγενής του, φίλος του, ο θαμώνας του μπαρ που αύριο θα έπινε ποτό δίπλα του. Δες με τι ευκολία ο εργοδότης σου εκβιάζει μειώσεις, ανέχεια και χρόνο από μια ζωή που δεν χρωστάς να την παραδώσεις σε κανέναν. Δες πόσο εύκολα αποφασίζεται να καεί μια πόλη, η πόλη σου. Δες τελικά την αδιαφορία για όλα, δες πώς οι ανθρώπινες ζωές καταργούνται από απάνθρωπα μυαλά.

Θα ζήσουμε και με λιγότερα λεφτά, με λιγότερα ένσημα, με λιγότερα κτίρια, με λιγότερα όνειρα. Θα βρίσκουμε πάντα τρόπο να πίνουμε μια γουλιά καφέ το πρωί, να τρώμε ένα  ζεστό κουλούρι, να κρατάμε το χέρι του ανθρώπου δίπλα μας, να περπατάμε σε δρόμους με χαμηλό φωτισμό, να γελάμε με όσα μας πονάνε. Όχι όλοι βέβαια. Κάποιοι πια δεν έχουν τα μέσα για να παλέψουν τον τρόπο.

Οι υπόλοιποι θα επιβιώσουμε. Αλλά αυτό θέλουμε;

———————————————–

Οι φωτογραφίες είναι του gbva – ξέρω ότι αντίστοιχες έχουμε δει πολλές, αλλά ίσως πρέπει να δούμε κι άλλες για να καταλάβουμε πως πλέον δεν έχουμε το δικαίωμα να διαδηλώσουμε, να αντιδρούμε, να σκεφτόμαστε τελικά.