Όποιος ξεχνάει χάνεται, ραγίζει όποιος θυμάται
Είναι κάποιες μέρες που δεν θες να πεις τίποτα. Και είναι αυτό το τίποτα τόσο γεμάτο νοήματα που νιώθει η γλώσσα βαριά και το μυαλό κουρασμένο. Και είναι η σιωπή καθρέφτης μιας συζήτησης που πάλι δεν θα οδηγούσε πουθενά. Και είναι αυτό το πουθενά ο πιο οικείος προορισμός, σαν σπίτι που έχτισες πάνω στα βράχια. Και είναι τα βράχια φαγωμένα από κύματα που δεν σηκώθηκαν ποτέ. Και είναι αυτό το ποτέ τόσο αντικριστά τοποθετημένο στο πάντα, που μπερδεύονται οι χρόνοι και μοιάζει το μέλλον να κουβαλά το πιο μακρινό του παρελθόν.
Για το παρελθόν δεν θα σου πω. Κουράστηκαν πια οι μνήμες και παραδόθηκαν αμαχητί στο τίποτα.
ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ 
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το κείμενο μου θύμισε σχεδία σε απέραντη θάλασσα…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κάπως έτσι νιώθω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Μάθε τα λόγια της σιωπής κι ύστερα έλα να μου πεις, πώς χτίζεται το σ΄αγαπώ, πώς βγάζει η έρημος καρπό…»
Συμβαδίζουμε στη διάθεση εμείς τελευταία. 😐
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Και αυτό δεν το λες καλό φυσικά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όχι, βέβαια 😐
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ξέρω πολύ καλά γιατί αυτό το κείμενο μού θύμισε σκάλα κι εκεί πάνω στο «αμαχητί» είδα ωραία θέα. Μια απέραντη θάλασσα με μια σχεδία κάπου στο βάθος.
😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Βλέπω ταύτιση με την Theorema και έχετε δίκιο και οι δύο. Θα τα καταφέρει λοιπόν η σχεδία;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
..και είναι κάτι μέρες που μιλάς και μετά σκέφτεσαι καλύτερα να μην μιλούσες. αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. στη σιωπή λοιπόν. και σ’όσα θέλει αυτή να πει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είναι και κάτι μέρες που παρεξηγείται και η μιλιά σου και η σιωπή σου. Και αυτό είναι που με κάνει να νιώθω ακόμα πιο λίγος. (κάτι δικά μου λέω εγώ τώρα, μην δίνετε σημασία)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
μας χτυπάει αλύπητα και αδιάκριτα η πανσέληνος έχω να πω
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αχά! Αυτή είναι μια ωραιότατη εξήγηση. Θα την κρατήσω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Και είναι αυτό το ποτέ τόσο αντικριστά τοποθετημένο στο πάντα». Αυτά τα πάντα και τα ποτέ είναι που με μπερδεύουν κι εμένα και τότε είναι που τα αφήνω όλα στη σιωπή…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ε ναι, ας τα αφήσουμε εκεί γιατί δεν έχει βρεθεί και κανείς να τα ξεμπερδέψει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«μοιάζει το μέλλον να κουβαλά το πιο μακρινό του παρελθόν»… Εγραψες πάλι. Ίσως απο τα καλύτερα επεισόδια σου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όπως και ο καλύτερος ρόλος της Βουγιουκλάκη ήταν η Μαρία της σιωπής; (κακία, ντροπή μου)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
δεν παλεύεσαι…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εκεί, στη χώρα του πουθενά, πολύς συνωστισμός φίλε; καθρέπτες, αδιέξοδα, δρόμοι, συμπιεσμένα συμπεράσματα και άγραφα ποιήματα. Πολύ ωραίος και λιγοστός πάλι.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να μην την αφήσουμε όμως να τα καταπιεί τελικά λέω, ε; Δεν θα ήταν καλύτερα; (είπαμε, ψάχνω τρόπο να τα φέρω τούμπα)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Για μέλλον αν μπορέσεις να μας πεις μόνο και κυρίως πώς μπορεί να βγάλει η έρημος καρπό.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Άμα τα ήξερα αυτά φίλε μου σιγά μην καθόμουν εδώ να το έπαιζα το χαμένο επεισόδιο. :-p
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
H σιωπή που θέλει να πάρει και να σηκώσει! Έρχεται μια στιγμή -δυστυχώς αργεί κάποιες φορές- που τα λόγια υποχωρούν μπροστά στην αναγνώριση του ανώφελου και της ματαιοπονίας.
Ταυτίστηκα με το κείμενο, λέξη τη λέξη! Για δικούς μου λόγους, ασφαλώς, και χωρίς να σημαίνει πως ό,τι περιγράφετε είναι το ίδιο με αυτό που εγώ προσλαμβάνω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Και τώρα πάλι δεν μπορώ να πω ότι χαίρομαι για την ταύτιση. Χαίρομαι για το σχόλιο όμως γιατί τελευταία δίνω μάχη και είναι καλό να αναγνωρίζεις μια – έστω και νοητή – συντροφιά να περπατάει δίπλα σου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
και τώρα που ήπια, λιγάκι μόνο, ίσα να ευθυμήσω-να με θυμηθώ πως είμαι κι έτσι. ..
τώρα, δεν έχω τίποτα να πω…
όπως κι εσύ σιωπάς…
όμως, μην ξεχνάς, εκείνο το ένα βήμα μπρος…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν το ξεχνώ, πάντα για αυτό παλεύω, είμαι στην περίοδο που ψάχνω τον τρόπο για να το κάνω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!