Εδώ, στην αιχμή του χρόνου

 

Diego Velazquez, The Surrender of Breda

Στέκομαι λίγο αναποφάσιστα. Εδώ, όχι ακριβώς στην ρωγμή του χρόνου, στην αιχμή του μάλλον. Εκεί που φτάνει ο χρόνος φέρελπις, τροπαιοφόρος στιγμών, αλλά μάντης κακών. Αναποφάσιστος ο χρόνος, αδύνατον να καταλήξει. Και καταλήγω εγώ σε στιγμές που ποτέ δεν τους έδινα σημασία. Στο βλέμμα της γιαγιάς την στιγμή που μετράει τα χρήματα στο πορτοφόλι της μπροστά από το ταμείο του σουπερμάρκετ. Στο χέρι του μπροστινού μου που τρέμει την στιγμή που παίρνει τα κουτιά της εβδομάδας από το φαρμακείο. Στα πόδια του εργάτη που λυγίζουν την στιγμή που σηκώνει τα τσουβάλια με το τσιμέντο για 4 ευρώ την ώρα. Η ζωή μας έχει υποτιμηθεί, αν μπορεί κανείς να πει ότι είχε ποτέ της εκτιμηθεί. Κι όμως οι αντιδράσεις δεν είναι εκείνες που θα περίμενες και οι αναλύσεις δεν έχουν καταφέρει ακόμα να φτάσουν στα αίτια, όχι μόνο των όσων γίνονται αλλά κυρίως των όσων δεν γίνονται. 

Αδυνατώ να ερμηνεύσω τους γύρω μου γιατί απλά αδυνατώ πρωτίστως να ερμηνεύσω εμένα. Σήμερα είμαι χρεοκοπημένος, επίσημα, κουβαλώντας όλα εκείνα τα ακρωνύμια που δεν έπρεπε να λάβουν χώρα, που δεν έπρεπε να συμβούν στην χώρα. Σήμερα είμαι Αργεντινός, Ρώσος, Ισλανδός, Αφρικανός. Σήμερα είμαι pig, τεμπέλης, κομπιναδόρος, φοροφυγάς. Σήμερα είμαι απολιτίκ, εγωιστής, ζω σε μια φούσκα που έσκασε με θόρυβο, ζω με δανεικά, λαθραία, εις βάρος των άλλων. Σήμερα είμαι εδώ για να τιμωρηθώ. Και πρέπει να πω ευχαριστώ.

Ο καιρός κερνάει στρίμωγμα κι εγώ τσουγκρίζω ανεμελιά. Εθελοτυφλώ επίτηδες, προσπερνώ την πίεση για να μην μείνει από λάστιχο η ελπίδα. Απορρίπτω τις ετοιματζίδικες λύσεις των αυτοαποκαλούμενων ηγετών και ψάχνω μέσα στο πλήθος πρόσωπα οικεία. Σε αυτό το πλήθος που δεν έχει ξεσηκωθεί, όπως δεν έχω ξεσηκωθεί κι εγώ. Μπορεί να είναι αυτισμός. Μπορεί και άρνηση. Καταλήγω να με κατηγορώ όχι για όσα θέλουν οι άλλοι να νιώσω ενοχές, αλλά για την αδυναμία μου να τους κάνω να σταματήσουν να μου απευθύνονται. Καταλήγω να με κατηγορώ γιατί σήμερα με χρεοκόπησαν κι εγώ δεν είχα την δύναμη να τους πω ότι απλά δεν έχουν δικαίωμα να με ορίζουν.

Εδώ, στην αιχμή του χρόνου, φταίω εγώ.