A summer wasting

Andre Derain, Road in the Mountains

– Θα οδηγήσεις;

– Αρκεί να με πας σε δρόμο εύκολο.

Μπαίνουμε, αλλάζω την θέση στο κάθισμα, να το φέρω στα μέτρα μου, να το κάνω δικό μου, γυρίζω το κλειδί, το αυτοκίνητο πάει προς τα πίσω, θα τα καταφέρω, το τιμόνι δεν στρίβει, πάντα το τιμόνι δεν στρίβει, μαρσάρω, φοβάσαι, γελάω, γελάς, έχει κίνηση και ζέστη και φανάρια που τα προσπερνώ και φορτηγά που με στριμώχνουν και δείχνω άνετος, κάτι γίνεται με το φρένο, δεν σου λέω τίποτα, πρέπει να φύγουμε, δεν είναι ώρα για φρένα. Βγαίνουμε από την πόλη και δεν ξέρουμε που πάμε, δεν έχει σημασία, σημασία έχει να ακούμε μουσική, βάζεις ένα cd που τα μισά κομμάτια δεν τα ξέρω, πόσο καιρό είχα να ακούσω κάτι που δεν ξέρω, κάτι έχεις στο μυαλό σου, εδώ στρίβεις, πού ήταν το εδώ, μη μου τα λες τελευταία στιγμή, θέλω χρόνο, πάντα καθυστερώ με τις στροφές, στρίψε εδώ, δεν βγάζει πουθενά, πάλι πίσω, κοίτα, μια γιαγιά στη μέση του δρόμου, την έχει ξεχάσει ένα μεσημέρι καλοκαιριού πάνω στην καυτή άσφαλτο, να στρίψετε μετά την καμάρα, να μάθετε να στρίβετε γιατί οι ευθείες είναι επικίνδυνες, μην αναπτύσσετε ποτέ ταχύτητα.

Βγαίνουμε στην λίμνη, πάντα κάτι περίεργο νιώθω με τις πάπιες, αλλά πού να σου εξηγώ τώρα, θα με περάσεις για φρικιό, μου δείχνεις τις λιβελούλες, οι φακοί έχουν ήδη θολώσει, ο ιδρώτας τρέχει μέσα στα μάτια μου, βλέπω κάτι κόκκινο, κοίτα μία, έχει και σε άλλα χρώματα, δεν είμαι παρατηρητικός, συνήθως κοιτάω ουρανό, ή θάλασσα, οτιδήποτε μπορεί να δώσει προοπτική σε άδεια βλέμματα. Καθόμαστε στο παγκάκι, θέλουμε νερό, τσιγάρο, να κατεβούμε νότια, πάμε όπου θες, μια τζούρα ακόμα, λίγη σκιά ακόμα, πάμε, δεν φεύγει το νησί, δεν φεύγει η παραλία, αγχώνεσαι, όχι πάντα, τώρα, μην αγχώνεσαι, δεν έχει σημασία το πού έτσι κι αλλιώς. Ξανά στο αμάξι, το συνηθίζω, βρίσκω τις αποστάσεις του, υπολογίζω τα μέτρα του, βρίσκουμε τις αποστάσεις μας, υπολογίζουμε τα μέτρα μας, πάντα έτσι γίνεται, μετά τον φόβο νικάει η επιθυμία να τον ξεπεράσεις. Το τοπίο αλλάζει, ανεβαίνουμε το βουνό, περνάμε το φαράγγι, προσπερνάμε χωριά, ο ήλιος μας ζεσταίνει, ιδρώτας πάλι, μιλάμε για το παρελθόν, ο δρόμος έχει στροφές, το παρελθόν έχει λακούβες, ο δρόμος έχει ευθείες, το παρελθόν έχει τοίχους, ο δρόμος έχει θόρυβο, το παρελθόν έχει σιωπή, αλλά μιλάω, ξετυλίγω κουβάρια, όχι για να βρω την άκρη τους, αλλά για να την πιάσεις εσύ. Να σταματήσουμε εδώ, σε αυτό το χωριό, το είχαν κάψει οι Γερμανοί για αντίποινα, πάντα για αντίποινα γίνονται οι μεγαλύτερες θηριωδίες, πάντα στα αντίποινα ξεχνάει ο κόσμος το πόσο μικρός είναι. Τώρα θα οδηγήσεις εσύ, τώρα θα βάλω μουσική εγώ, τρέχεις, φρενάρεις, στρίβεις απότομα, μικραίνεις τις στροφές, είμαι κακός συνοδηγός, δεν στο λέω, δυσκολεύομαι να αφεθώ όταν οδηγουν οι άλλοι, δεν στο λέω, κοιτάω έξω από το παράθυρο, περνάμε βουνά και δέντρα και δάση και πάλι χάνουν όλα το νόημά τους γιατί δεν ξέρω πού πηγαίνουμε, μόνο κρατιέμαι από μια χαλασμένη ζώνη ασφαλείας. Το cd παίζει belle and sebastian και έτσι πρέπει να είναι τα καλοκαίρια, να χάνονται και να χάνεσαι και να μη νιώθεις τίποτα και να τα νιώθεις όλα και να διαβάζεις πρόσωπα και να ζωγραφίζεις πρόσωπα και να ιδρώνεις και να βουτάς και να τραγουδάς και να πίνεις και να μεθάς και να μην κοιμάσαι και να ψάχνεις σκιές και να διώχνεις σκιές και να κοιτάς μακριά και να έρχεσαι κοντά. Το cd παίζει belle and sebastian και έτσι πρέπει να είναι τα ταξίδια, να φοβάσαι την ομορφιά τους, να τρέχεις στους δρόμους τους, να μένεις από βενζίνη, να σε πιάνει λάστιχο, να πηγαίνεις χωρίς προορισμό, να είναι το θα δούμε αρκετό, κι ας μας τυφλώνει ο ήλιος, κι ας μας δυσκολεύουν τα σκοτάδια, αλλά τώρα δεν θέλω να σου πω για αυτά, τώρα τραγουδάμε, τώρα χτυπάμε τα χέρια μας νευρικά στις πόρτες, τώρα κρατάμε τον ρυθμό, τώρα στρίβουμε και βλέπουμε θάλασσα, τώρα ζούμε την πιο ωραία μέρα του καλοκαιριού.