Ένας μήνας. Ένας χρόνος. Δύο. Τρεις. Καμιά φορά ψάχνω στο τηλέφωνο το νούμερό σου. Καμιά φορά σηκώνω το τηλέφωνο νομίζοντας ότι είσαι εσύ. Καμιά φορά περπατάω κάτω από το σπίτι σου και κοιτάω ψηλά, στο μπαλκόνι, να δω αν με περιμένεις όπως τότε. Καμιά φορά στέκομαι στο μπαλκόνι περιμένοντας να σε δω. Καμιά φορά μου λείπουν τα γεμιστά σου. Καμιά φορά θέλω να σου μιλήσω για να μου πεις πως βράζουν τα μακαρόνια. Καμιά φορά περιμένω να σε δω να κάθεσαι στην καφετέρια στην πλατεία πίνοντας ουίσκι με πάγο και μπόλικο νερό. Καμιά φορά βγαίνω έξω και πίνω ουίσκι με πάγο και μπόλικο νερό. Καμιά φορά περνάω έξω από την τράπεζα και θέλω να μπω μέσα, να καθίσω στο γραφείο σου και να μου παραγγείλεις τυρόπιτα και χυμό. Καμιά φορά κάθομαι στο γραφείο και παραγγέλνω τυρόπιτα και χυμό. Καμιά φορά περιμένω στην πόρτα για να σε βοηθήσω με τις σακούλες από το σουπερμάρκετ. Καμιά φορά δεν μπορώ να σηκώσω τις σακούλες από το σουπερμάρκετ. Καμιά φορά σε θυμάμαι να γελάς. Καμιά φορά γελάω. Καμιά φορά κάθομαι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και περιμένω να σε δω να καθίσεις μπροστά για να σου πω να αλλάξεις τον σταθμό στο ραδιόφωνο. Καμιά φορά αλλάζω συνέχεια σταθμούς στο ραδιόφωνο σε όλη την διαδρομή. Καμιά φορά μου λείπεις. Καμιά φορά μου λείπεις. Καμιά φορά κοιτούν τις φωτογραφίες σου και μου λένε ότι μοιάζουμε. Καμιά φορά τα μάτια μου κλαίνε όπως και τα δικά σου.
Δεν περνάω από την Αλεξάνδρας ποτέ, το ξέρεις; Κι ύστερα όλη αυτή η Κυψέλη που σε πήρε κι έμεινα εγώ στην Κεφαλληνίας να ιδρώνω, Νοέμβρη μήνα, μέχρι να φτάσω στο αυτοκίνητο. Στην Πατησίων δεν στρίβω ποτέ στην εστία. Δρόμοι ολόκληροι έχουν χαθεί από τον χάρτη, αναγκάζομαι να κάνω κύκλους στην Αθήνα για να μην ξυπνήσουν οι φωτογραφίες και με τρακάρουν.
Δεν είναι που σε θυμήθηκα απόψε. Είναι που ακόμα με κουβαλάς μέσα σου.
ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ 
με σκοτώνεις έτσι κάθε φορά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αυτή η γαμημένη η Αλεξάνδρας …
[μία από τα ίδια]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Άρα ξέρεις.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Για καιρό σήκωνα το τηλέφωνο για να τον πάρω, κι ύστερα μουδιασμένα το κατέβαζα. Θυμόμουν. Δεν υπήρχε κανείς να πάρω. 8 χρόνια μετά και δεν περνάω ποτέ από την Αλεξάνδρας. 8 χρόνια και η ανάμνηση είναι επίμονη, απαιτητική, παρούσα. 8 χρόνια και ο Σεπτέμβρης με αρρωσταίνει. Ακόμα.
Αλλά είναι και τα άλλα. Εκεί που βρίσκω μικρά του σημειώματα, ξεχασμένα και είναι σαν να μου στέλνει ένα μεγάλο δώρο. Και η σκέψη του που είναι πιο δυνατή από κάθε παρουσία. Είναι η απουσία που πονάει αλλά μέσα μου δεν έφυγε ποτέ. Το ίδιο χαμόγελο, η ίδια πονηρή λάμψη στο βλέμμα. Δεν θα γεράσει ποτέ. Θα ζει μαζί μου. Και ναι, με μαλώνει ακόμη. Όπως και μ’ αγαπάει. Ακόμη.
Να τη θυμάσαι. Να την αναζητάς. Αλλά να μην πονάς. Δεν θα το ήθελε.
ps 8 χρόνια και ακόμη στο αυτοκίνητο γυρνάω το ραδιόφωνο στο Galaxy πολλές φορές. Έτσι, γιατί το άκουγε παντού και είναι σαν να κάθεται στο διπλανό κάθισμα και να ακούμε μαζί. Σιωπηλοί. Αλλά συνένοχοι 😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σε ευχαριστώ για αυτό το σχόλιο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ίδιες σκέψεις κάνουμε, μέρα που είναι σήμερα με τα κακά της νέα. Μόνο που εγώ δεν γράφω πια. Δεκατρία γαμωχρόνια έχουν περάσει κι είναι σαν χθες-και τι να πω-τι να γράψω αν κλαίω συνέχεια;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τίποτα. Δεν χρειάζεται να ξαναγράψουμε μάλλον για αυτά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πόσο μετέωρος μένει, κάποιος, μετά από αυτήν τη συγκεκριμένη αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο με τη γη, πια!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
9 χρόνια μεθαύριο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
καμιά φορά με τρελαίνει. και μετά διαβάζω κάτι τέτοιο και νιώθω τυχερή που την έχω δίπλα μου. καλό σου βράδυ μικρέ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
και εγώ σήμερα έφαγα ροδι από τη ροδια σου πατερα, εκεί αγέρωχη ,καθε χρόνο τέτοια εποχή τα ροδια της.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ειμαι σαραντα επτα και εχουν περασει εικοσι οκτω ολοκληρα χρονια !!!!!!!!!!!!!!! σχεδον ξεχασα ….. ετσι νομιζω μερικες φορες……. και τοτε γιατι κλαιω τωρα????????? οσα χρονια και να περασουν δεν ξεχνιεται και δεν ξεπερνιεται και δεν αναπληρωνεται και ας μην ηταν το τελειο αλλωστε τελειο δεν υπαρχει………… περαστικα μας λοιπον!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
»Ήρθες εψές στον ύπνο μου
και μου ψιθύρισες» , με συγκίνησες,κάποιες απώλειες να μην συνηθίζονται .
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μπροστά μου τα έχω εγώ…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εκτιμώ το γεγονός ότι μία ανάρτηση τόσο ειλικρινής και άμεση μπορεί να κάνει κάποιους αναγνώστες να νιώθουν ότι δεν είναι οι μόνοι που πονάνε ακόμα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κι αν κάποτε στα βράχια του πιαστείς,
κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει.
Μονάχος βρες την άκρη της κλωστής,
κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι…
Θυμάμαι.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ευχαριστώ που είστε εδώ, όλοι σας και ένας ένας ξεχωριστά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
http://oulaloum.blogspot.gr/2009/03/293397.html
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όλοι οι δρόμοι κι όλα τα φανάρια είναι γεμάτα μαμάδες, λεωφόροι μαμάδων, όλος ο πλανήτης είναι μαμά, μάλλον όλα είναι μαμά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εξαιρετικό κείμενο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να είσαι καλά, να χαίρεσαι και να αγαπάς για δύο και να μην ξαναπεράσεις ποτέ από την Αλεξάνδρας.
Σ’ ευχαριστώ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εγώ σε ευχαριστώ. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Νιωθω οτι σ’αγαπαω γι’αυτο το κειμενο. Και η μαμα μου, νομιζω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να είσαι καλά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σου λειπει… της λειπεις… μας λειπει. Με αυτην την καταθεση ψυχης μου φερνεις στο μυαλο εικονες οχι μονο λυπηρες -τις πιο προσφατες- αλλα και χαρουμενες -εκεινες των παιδικων μας χρονων- τοσο δυνατες που θα μας ακολουθουν για παντα. Προσπαθω να θυμαμαι κυριως αυτες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κι εγώ εκεί προσπαθώ να εστιάσω πια ρε Αγάπη.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Dakruzw Otan antikrizw ta logia sti morfi tou opoiou ponemenou apo agapi..oxi epeidi tautizomai…oxi epeidi sagapw…apla epeidi auti I leksi den egiane pote gia mas..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλη σου μερα. Γνωστες γειτονιες γνωστα συναισθηματα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Καμιά φορά τα μάτια μου κλαίνε όπως και τα δικά σου»… Καμμιά φορά κοιταζω στον καθρέφτη και ξαφνικά σε κοιταζω! και εγώ της μοιάζω…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Διάβασα σήμερα για πρώτη φορά τα κείμενά σου αφού τα είδα στη LIFO χαζέυοντας λίγο πριν ξεκινήσω τη δουλειά.. Δεν έχω παρόμοια εμπειρία. Τα δάκρυά μου με καίνε.. ο κόμπος στο λαιμό.. δεν έχω λόγια.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν έχω λόγια……σε νιώθω……
Αυτο που με τρελαίνει περισσότερο είναι που το πατρικό μου σπίτι …δεν θα είναι ποτέ το ίδιο πια…δεν θα με περιμένει στην βεράντα…δεν θα τρέχω πια εκεί με την ίδια λαχτάρα……..
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Να είστε καλά όλοι. Και αυτοί που βιώνετε απώλειες και όσοι συγκινείστε με τις απώλειες των άλλων. Πάντα κάπου υπάρχει ελπίδα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Reblogged this on Yiovanna’s Blog.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Περάσαμε τα ίδια με τον πατέρα μου. Τον Γενάρη θα είναι 4 χρόνια, μια μέρα πριν τα γενεθλιά μου. Σε καταλαβαίνω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
η ζωή συρρικνώνεται ή μεγενθύνεται ανάλογα με το θάρρος του καθενός…..6 χρονια….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
δεν μπορεις να φανταστεις ποσες φορες το διαβασα..Για τον αδελφο μου,και για τον μπαμπα.Που τους εχασα σε εξι μηνες μεσα.Που δεν μπορω να ακουω την λεξη εντατικη.Ουτε την τραχειοστομια.Που δεν θελω να ξαναμπω στο Ιπποκρατειο.Που με παρηγορει ομως να τους νιοωθω μαζι,σε μια αλλη διασταση,ενθα ουκ εστι πονος,η στεναγμος.Σε φιλω,καλο κουραγιο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Eιναι μόνο 7 μηνες…. Ωρες ακινησιας μπροστα στο τηλεφωνο, περιμενω και δεν ……..
Δεν εχω λογια……Μόνο ετσι μπορω: http://www.ydroxoos1963.blogspot.gr/search?updated-max=2012-12-01T22:59:00%2B02:00
για ολους μας……κρατηθειτε……ας κρατηθουμε…..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κάπου αλλού νομίζω είχες γράψει : αφού δεν μπορώ πια να μιλάω με σένα, μιλάω σαν και σένα…5 χρόνια έχουν περάσει και ακόμη σιχαινομαι το Φλεβάρη, έτσι κουτσουρεμενος που ψαλιδισε τη ζωή του…και όσο περνάει ο καιρός τόσο του μοιαζω μόλις με δω στον καθρέφτη. Και τόσο μιλάω σαν κι αυτόν. Και τόσο θέλω να τον πάρω τηλέφωνο…και τόσο θέλω να τον δω…ο αδελφός μου είχε πει κάποτε:έστω, πέντε λεπτά το χρόνο! 😥
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σε ευχαριστώ για τη συγκίνηση. Το έχω διαβάσει αμέτρητες φορές τους τελευταίους μήνες. Και έψαχνα να βρω λόγια να εκφράζουν αυτό που νιώθω όταν το διαβάζω. Δεν βρήκα. Πάλι. Σε ευχαριστώ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να είσαι καλά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Θα έπρεπε κάπως, δεν ξέρω πως, να μας προειδοποιείτε πριν μπούμε και διαβάσουμε κάτι τέτοιο και μας σημαδέψει έτσι.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Same here! Πέντε μήνες. Ένα ξαφνικό τηλέφωνο. Αεροπλάνο. Νοσοκομείο, μόνο ο ήχος του μόνιτορ. Και μετά σιωπή. Αλλά παραμένουμε μάχιμοι. Ο αγώνας συνεχίζεται και η ζωή είναι ωραία.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ευχαριστώ για το εξαίρετο κείμενο. Το είχα διαβάσει πολλές φορές στο παρελθόν. Έρχομαι και ξανάρχομαι και το διαβάζω τις τελευταίες μέρες…»Έφυγε» πριν λίγες μέρες, τη μέρα των γενεθλίων μου.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο