Ζωντανός

Edouard Manet, A bar at the Folies-Bergère

Θα έρθεις πάλι να με πάρεις από το αεροδρόμιο και θα με πας από τον πιο μακρινό δρόμο, με το πρόσχημα ότι σου αρέσει περισσότερο η διαδρομή και όχι γιατί φοβάσαι την εθνική. Και θα μιλάμε πάλι για όσα έγιναν την τελευταία εβδομάδα και δεν θα μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα κανένα, γιατί θα υπάρχει πάντα μια μαύρη τρύπα που θα ρουφάει νούμερα και αποτελέσματα και ανθρώπους. Κι ύστερα θα κάνουμε βόλτες και θα σκεφτόμαστε πόσο μεγάλος άθλος είναι πια που χαμογελάμε και κάνουμε σχέδια για το μέλλον ενώ γύρω μας η πόλη φοράει άλλη μια μεγάλη νύχτα.

Και μετά θα σου λέω για το όνειρο που είδα με την κυρία Αλέκα, την σμυρνιά, που έμενε στον τέταρτο και κατέβαινε τα βράδια ντυμένη  και βαμμένη εντυπωσιακά, παρά τα χρόνια της, με τα σκουλαρίκια της και τα ακριβά της κολιέ και μας έλεγε ιστορίες στο μικρό μας χολ, που έμοιαζε ξαφνικά να της ανήκει. Όπως τότε που έβλεπαν ένα ντοκιμαντέρ για την καταστροφή και μόλις έδειξαν τον Βενιζέλο εκείνη σηκώθηκε μέσα στο σινεμά και τον μούτζωσε και δεν βρέθηκε κανένας να της αντιμιλήσει – το τόνισε αυτό τρεις φορές – και όπως μας τα περιέγραφε όλα αυτά σηκώθηκε πάλι από την καρέκλα και μούτζωσε προς την μεριά της εξώπορτας για να είναι σίγουρη ότι η μούντζα θα πάει προς τον βορρά και αμέσως μας ζήτησε συγγνώμη για την χειρονομία.

Στο όνειρο όμως η κυρία Αλέκα ήταν και πάλι νέα και είχε έρθει να μου πει να μην τολμήσουμε να αφήσουμε το σπίτι της σε κανέναν φιλήσυχο ιθαγενή, σε τίποτα ανθρωπάκια από εκείνα των σιωπηλών πλειοψηφούντων, αλλά να το πάρει κάποιος νέος με οργή και δύναμη και όρεξη για πάρτυ. Να μείνει το σπίτι ζωντανό.

Κι εσύ μου θα μου λες ότι πάλι τους δικούς μου συνειρμούς κάνω, δεν είναι η κυρία Αλέκα που με απασχολεί, είναι που ακόμα δεν έχω χωνέψει την δική μου ιστορία.