Μη λες αντίο

Claude Monet, Étretat, der Strand und La Porte d’Amont

Αμήχανος είναι πάντα ο αποχωρισμός, οι σκέψεις αδυνατούν να συναντήσουν λέξεις, μόνο επιφωνήματα, γκριμάτσες και πόδια που τρέχουν μακριά, όλα νεύματα μιας βουβής στιγμής. Ο αποχωρισμός βέβαια είναι το τυπικό τελευταίο ραντεβού, ο ίδιος ο χωρισμός έχει συντελεστεί καιρό πριν, τότε που έληξαν τα σημεία στίξης και δεν σου βρίσκεται πια ούτε ένα τόσο δα θαυμαστικό να ακουμπήσεις την πλάτη σου, και κυρίως ούτε ένα ερωτηματικό, αυτό που πάντοτε ήταν το σωστό αντικλείδι για όλες τις πόρτες ασφαλείας. Τώρα ανασφάλεια και καψόνι στα όρθια. 

Έτσι όπως κλείνει ο κύκλος και βρίσκεσαι απότομα μπροστά στην βίαιη συνάντηση του τέλους με την αρχή του, ξανακοιτάς όλη αυτή την τόσο ρεαλιστικά δοσμένη εικονική πραγματικότητα και δεν θέλεις να σβήσεις ούτε κόμμα. Κι ας άνοιξες ηθελημένα ο ίδιος την κλειδαρότρυπα στους άλλους, κι ας είναι τώρα αυτή η κλειδαρότρυπα που δεν θέλεις να μένει ανοιχτή. Από κάπου ήθελες να μπει αέρας σε καιρούς ασφυκτικούς, και να που μπήκε, και να που τώρα έχουν ανοίξει πόρτες ολόκληρες και ίσως για αυτό δεν έχεις ανάγκη πια μια μικρή σχισμή. Οι εικονικοί φίλοι έχουν πρόσωπα που χαϊδεύεις, χέρια που πιάνεις και στόματα που φιλάς, δεν χρειάζεται πια να είναι εικονικοί, ή τουλάχιστον δεν χρειάζεται να είναι και αυτό. Ήρθαν και κάθισαν δίπλα στους άλλους, τους παλιούς, τότε που γνωρίζαμε κόσμο προσποιούμενοι ότι παίζουμε σε μια οθόνη, πριν μάθουμε να τον γνωρίζουμε πίσω από αυτήν.

Οι μικρές διαδρομές στον χρόνο δείχνουν γρήγορα βήματα, οι μεγάλες αντοχή. Ό,τι μπορεί να σηκώσει ο καθένας. Και αφού δεν έμεινε κάτι άλλο να γίνει, αφού έτσι κι αλλιώς, όλα αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο από ένας τρόπος να μιλήσεις σε εσένα για εκείνη, τώρα πρέπει κάπως να δικαιολογηθεί και ο τίτλος, να χαθούν τα επεισόδια και να βρεις άλλα. Γιατί αν έμαθες έστω κάτι εδώ μέσα, είναι το να μη λες αντίο. Να λες εις το επανιδείν.