Και ένα

The Card Players, Paul Cezanne

Οι απολογισμοί είναι σαν μικρές βραχονησίδες στη μέση του πελάγους. Υπό κανονικές συνθήκες, αν ας πούμε ταξιδεύεις με το πλοίο της γραμμής για το μεγάλο νησί με τις μικρές παραλίες και τα πράσινα νερά, δεν θέλεις σε καμία περίπτωση να πέσεις πάνω τους, αν όμως είσαι ήδη ναυαγός αυτή η στεριά είναι η μόνη σου σωτηρία. Ο απολογισμός σαν επιλογή δεν έρχεται ποτέ, υπάρχει πάντα μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που θα σε οδηγήσει σε αυτόν. Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης: συνεπαρμένος από το παιχνίδι τραβάς συνεχώς χαρτιά και πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις πιάνεις 31. Κέρδισες, μόνο που δεν σου έμαθε κανείς τι να κάνεις τα κέρδη σου. Αφού εδώ είναι τράπουλα και όχι ταξίδι, παραφράζεις στα γρήγορα τον Καβάφη, λες σημασία έχει το παιχνίδι και ξανακοιτάς τα χαρτιά που τράβηξες. 

(Rewind)

Πρώτο φύλλο, 7 καρό.

Ξυπνάς για να πας σχολείο, φοράς ένα καρό πουκάμισο με μπλε και κόκκινα τετράγωνα και μια μπεζ βερμούδα, είσαι 7 και αγοράζεις μόνος σου το κουλούρι από τον φούρνο που βρίσκεται απέναντι από το σχολείο. Το μεσημέρι έχεις αναλάβει να αγοράζεις και το ψωμί, οι υπάλληλοι του φούρνου βλέπουν για δεύτερη φορά μέσα στην ημέρα μια παλάμη που μιλάει κρατώντας πενηντάρικα. Χρόνια μετά, θα επισκέπτεσαι τον φούρνο μία φορά τον χρόνο και θα παραγγέλνεις πρόσφορα. Η τράπουλα αρχίζει να ανακατεύεται περίεργα.

Δεύτερο φύλλο, 9 μπαστούνι.

Στην εφηβεία όλα μοιάζουν δύσκολα και μαγικά, έχεις φτάσει 16 και το μόνο που θέλεις είναι να φύγεις από το νησί, το Ηράκλειο μοιάζει με ένα τεράστιο λαβύρινθο από στενούς δρόμους που καταλήγουν σε αδιέξοδα. Ονειρεύεσαι μεγάλες πόλεις και φωτεινές λεωφόρους, βράδια που ξεκινούν σε σκοτεινά μπαρ και καταλήγουν στην θάλασσα, βόλτες με το αυτοκίνητο μέχρι την άκρη του κόσμου. Στο σχολείο κάθε Σεπτέμβρη έχεις μία και μόνο αποστολή, να τρέξεις την πρώτη μέρα στην τάξη για να προλάβεις το τελευταίο θρανίο, στις παρέες σου δεν μιλάς πολύ, ξέρεις ότι όσα γίνονται μέσα σου απαγορεύονται αυστηρά. Η φυγή είναι η μόνη λύση, και αυτό είναι το πρώτο μάθημα που έμαθες όταν τα βρίσκεις μπαστούνια.

Τρίτο φύλλο, 6 σπαθί.

Στα 22 όλα κυλούν γρήγορα, ξυπνάς μεσημέρι και κοιμάσαι πρωί, ξέρεις όλα τα συστατικά για κάθε κοκτέιλ, οι Radiohead μπερδεύονται με τον Μάλαμα κι όλοι μαζί με ό,τι beat, hit ή έστω brit κυκλοφορεί, τα ξένα κρεβάτια είναι φιλόξενα αλλά μόνο για ένα βράδυ (κι ας ήθελες εσύ και δεύτερο), τα φανάρια στις 5 το πρωί δεν έχουν χρώμα κι εσύ καταναλώνεις αδηφάγα ένα τώρα που μοιάζει να κρατάει για πάντα. Το σπαθί σου γράφει πάνω χρόνος και το κρατάς γερά στα χέρια σου.

Τέταρτο φύλλο, 5 μπαστούνι.

Φτάνεις 27 και μαθαίνεις να στέκεσαι όρθιος, ενώ βουλιάζεις σε κινούμενη άμμο. Τα μπαστούνια αυτή τη φορά δεν είναι εφηβικά υπαρξιακά ξεσπάσματα αλλά αληθινή ζωή, τα προβλήματα δεν είναι φιλοσοφικά αδιέξοδα αλλά πραγματικοί τοίχοι, τα δάκρυα δεν είναι ποιητικές σταγόνες αλλά βρώμικα ποτάμια. Η τράπουλα κρύβει βαριά χαρτιά κι εσύ πρέπει να μάθεις να τα σηκώνεις.

Πέμπτο φύλλο, 3 καρό.

Στα 30 καταλαβαίνεις ότι τα περιθώρια στενεύουν. Και παίρνεις αποφάσεις. Καμιά ζωή δεν ανήκει σε κανέναν, αν έχεις σκοπό να είναι ευχάριστοι οι απολογισμοί από εδώ και πέρα πρέπει να δεις ξεκάθαρα τι ψάχνεις και να το κυνηγήσεις. Οι συμβάσεις γκρεμίζονται η μία μετά την άλλη για να φανεί πίσω τους η μοναδική αλήθεια: ό,τι υπάρχει σήμερα δεν θα υπάρχει και αύριο και αυτό περιλαμβάνει και εμένα και εσένα. Και έτσι όπως παίζεται αυτό το παιχνίδι δεν θα καταφέρεις ποτέ να δεις όλη την τράπουλα, άσε που αν τραβήξεις λάθος φύλλο θα βγεις εκτός πριν καν το καταλάβεις. Οπότε κάνε τους υπολογισμούς σου και παίξε αποφασιστικά. Κι αν είσαι τυχερός μπορεί και να κερδίσεις.

Τελευταίο φύλλο, άσος κούπα.

Τον έρωτα δεν τον αποφασίζεις ούτε τον παίζεις στα χαρτιά. Ο άσος δεν κερδίζει ποτέ εκτός κι αν τραβήξεις κι έναν δεύτερο αμέσως μετά. Έφτασες 31. Και τώρα ξέρεις τι έχεις κερδίσει.