Δεκατρία σώματα

Ένα

Τον κρατούσε όλο το βράδυ αγκαλιά. Μην τυχόν κινηθεί και τον ξυπνήσει. Να ξεκουραστεί εκεί. Να μην περάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο μακριά της. Να τον κρατήσει λίγο ακόμα. Να μην ακούει τους χτύπους του ρολογιού. Να τον ακούσει να αναπνέει. Να τον χαϊδέψει απαλά κάτω από τη μπλούζα. Να τον ησυχάσει. Να του ψιθυρίσει ένα όνειρο. Να του μιλήσει σιγανά για ένα παιδί. Να ακούει την καρδιά του.

Η Jaquou κλείνει το παράθυρο μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα

Δύο

Ας το παραδεχτούμε, πρέπει, οφείλεις να επιχειρήσεις τα πάντα ενάντια στη φρίκη της φτώχειας, πρέπει να μεθύσεις μ’ ό,τι σου βρεθεί, με κρασί, φτηνό, με μαλακία, με κινηματογράφο. Και να μην είσαι δύσκολος, «particular», καταπώς λένε στην Αμερική.

[…] Μιας και δεν είμαστε παρά δοχεία χλιαρών και σάπιων εντοσθίων, θα ‘χουμε πάντα πρόβλημα με το συναίσθημα. Δεν είναι τίποτα να ερωτευθείς, το δύσκολο είναι να παραμείνεις με τον άλλο. Το σκουπίδι δεν γυρεύει μήτε να διαρκέσει μήτε να μεγαλώσει. Ως προς αυτό, είμαστε πολύ πιο άτυχοι από το σκατό κι είναι απίστευτο μαρτύριο τούτη η λύσσα μας να εμμένουμε στην κατάστασή μας.

Δεν υπάρχει θεϊκότερο αντικείμενο λατρείας απ’ τη μυρωδιά μας, πάει τελείωσε. Όλη η δυστυχία μας οφείλεται στο ότι πρέπει να παραμείνουμε πάση θυσία ο Ζαν, ο Πιερ ή ο Γκαστόν, για κάμποσα χρόνια. Το κορμί μας, αυτό το μασκάρεμα αεικίνητων και κοινότατων μορίων, επαναστατεί συνεχώς ενάντια σε τούτη τη φάρσα του διαρκείν. Τα μόριά μας θέλουν να πάνε το ταχύτερο να χαθούν στο σύμπαν, τα χρυσά μου! Τα βασανίζει το ότι δεν είναι παρά «εμείς», κορόιδα του απείρου. Θα διαλυόμασταν αν είχαμε τα κότσια, και λίγο λείπει να το καταφέρουμε, μέρα τη μέρα. Τ’ αγαπημένο μας μαρτύριο είναι εκεί κλεισμένο, ατομικό, μες στο πετσί μας, με την αλαζονεία μας μαζί.

Το 1932 ο Σελίν γράφει το Ταξίδι στην άκρη της νύχτας. Ξέροντας από πριν την μετέπειτα ζωή του συγγραφέα, έψαχνα να βρω ναζιστικούς σπόρους. Δεν βρήκα. Βρήκα όμως ένα από τα πιο αληθινά ακραία (και γι’αυτό, τελικά, ρεαλιστικά) μυθιστορήματα που έχω διαβάσει ποτέ.

Τρία

«Είναι η αγάπη φονικό που ζωντανό σ’ αφήνει / Είναι η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου / μα κάθε μέρα καρτερείς μη και γυρίσει πίσω (…)». Η Λυδία Φωτοπούλου είναι η προδομένη Γκόλφω, στην καλύτερη παράσταση του 2013.

Τέσσερα

Δεν είναι να γράψει ιστορία η δουλειά του νομοθέτη

αλλά να σβήσει την ιστορία που γράφει ο παραβάτης

όμως θεέ του νυχτοφύλακα

όσα νομίζεις ότι σβήνεις

τα γράφει η γόμα πάνω της

Ο Σαμσών Ρακάς γράφει για την Ψυττάλεια, το μόνο νησί με δύο ταυ. Θα ακολουθήσουν άλλες οκτώ γραφές του ποιήματος (ήδη κυκλοφορεί η δεύτερη) – οι χειροποίητες εκδόσεις του πωλούνται σε επιλεγμένα σημεία.

Πέντε

ΧΕΙΡΟΠΕΔΕΣ ΣΤΟΝ ΗΓΕΤΙΚΟ ΠΥΡΗΝΑ

Στην Ευελπίδων οι αρχηγοί των νεοναζί της Χ.Α.

Ποινική δίωξη για ένταξη και διεύθυνση σε εγκληματική οργάνωση

Η κυβέρνηση προσπαθεί ανεπιτυχώς να δείξει ότι θέλει να ξεπλύνει τα φασιστικά της χέρια. Τρεις μήνες μετά οι δημοσκοπήσεις εξακολουθούν να δίνουν στην Χρυσή Αυγή ποσοστά άνω του 10%.

Έξι

Μας περιστοιχίζουν, μας έχουν περικυκλώσει και μας λερώνουν τα απογεύματα και τα βράδια μας, μας στοιχειώνουν τις φεγγαράδες μας και το μακρύ τους χέρι φτάνει ως τις πιο ιδιωτικές μας στιγμές, γιατί δυστυχώς η μολυσμένη παρουσία τους πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από τις υπάρξεις μας.

Η Βέλγα αποδομεί την δεύτερη πιο επικίνδυνη (μετά τους φασίστες) ομάδα ανθρώπων που μας απειλούν, τους πρώην πασόκους που σηκώνουν την σημαία της επανάστασης μέσα από τα SUV.

Επτά

Ένα από τα μικρά διαμαντάκια της χρονιάς – ναι, πρέπει να είσαι ερωτευμένος και να κουβαλάς ακόμα και λίγη από την εφηβεία σου για να το εκτιμήσεις

Οκτώ

Καλησπέρα/ Kalispera/ Hello @RealHughJackman! Any plans for tonight?

— Πέτρα Τ. Σκανδάλου (@petroulasep) November 1, 2013

Η Πετρούλα ψάχνει παρέα για το πάρτυ.

Εννιά

Ο Λου περνούσε συχνά να δει πώς τα πάμε. Περίπλοκος άνθρωπος, ενθάρρυνε τις προσπάθειές μας κι ύστερα γυρνούσε και με προκαλούσε σαν μακιαβελικό σχολιαρόπαιδο. Προσπαθούσα να τον αποφύγω, αλλά εμφανιζόταν από το πουθενά σαν γάτα και με αφόπλιζε με κάποιον στίχο του Delmore Schwartz για την αγάπη και το θάρρος. Δεν μπορούσα να καταλάβω την απρόβλεπτη συμπεριφορά του, ούτε και την ορμή των διαθέσεών του, οι οποίες άλλαζαν όπως άλλαζε κι ο τρόπος ομιλίας του – τη μια φρενήρης, την άλλη λακωνικός. Καταλάβαινα όμως την αφοσίωσή του στην ποίηση, και τη συγκίνηση που ανέδιδε η σκηνική του παρουσία.

Η Patti Smith αποχαιρετά τον Lou Reed που έφυγε μέσα στο 2013.

Δέκα

Τα δύο πρώτα κεφάλαια της ζωής της Adele σε καθηλώνουν με την ειλικρίνειά τους, στο δικό μου κινηματογραφικό Νο1 της χρονιάς.

Έντεκα

Η μάνα του βέβαια πέρασε και διάφορα στον πόλεμο, αλλά την αγαπούσε την ζωή, μπορεί με τον πόλεμο να την αγάπησε πιο πολύ απ’ ότι πριν. Απ’ τους πολλούς πεθαμένους που ‘χε δει η ζωή έγινε το πάθος της. Για τον πατέρα του όμως πιστεύει ότι πρέπει να ανήκε σ’ εκείνους που με τον πόλεμο περάσανε απέναντι στην πλευρά των πεθαμένων, αν και βγήκανε ζωντανοί από τον πόλεμο. Ήτανε, όταν γύρισε από τον πόλεμο, λες και τον είχε χτυπήσει ο θάνατος, έτσι, λες και το πετσί του δεν είχε από κάτω όπως των άλλων κάτι που είναι ζωντανό, αλλά αντίθετα τον έσπρωχνε να χωριστεί από κάθε τι ζωντανό. Θυμάται ακόμα τον πατέρα του να τραβάει το χέρι, όποτε πήγαινε να τον αγγίξει η μάνα του. Ο πατέρας του γενικά μονάχα οπισθοχώρηση έκανε, λες κι αυτή ήτανε η αρρώστια του. Μέχρι την τελευταία του πνοή τραβούσε το χέρι απ’ τη μάνα του.

Το 2001 η Τζέννυ Έρπενμπεκ κυκλοφορεί τη συλλογή διηγημάτων «Σκύβαλλα» – εγώ την διάβασα φέτος (και την ξαναδιάβασα).

Δώδεκα

Εν τω μεταξύ στην Bruges: