Ήρωες | Θαύμα | Ιστορία

 

Ή|ρωες

Τώρα, που η εποχή αναζητά αλλαγές μεγάλης κλίμακας και οι ανάγκες αναπνέουν δύσκολα, μαθαίνεις να μετράς διαφορετικά. Οι ήρωες δεν θα φανούν ποτέ στα δελτία των 8, δεν θα γίνουν πρωτοσέλιδο, δεν θα διαφημίσουν την ζωή τους στα social media. Θα είναι όμως πάντα γύρω σου για να τους δεις, να δίνουν μάχες μικρές, με όπλα παλιά και σκουριασμένα.

Έμαθαν να στέκονται όρθιοι κάτω από το πιο μεγάλο βάρος. Να αμύνονται χωρίς να στήνουν τείχη. Να δίνουν χωρίς να ζητάνε. Να απαντούν χωρίς να μιλάνε. Να χαμογελούν μπροστά στην πιο μεγάλη απώλεια. Να μην αντιδρούν στην πρώτη γρατζουνιά. Να μένουν βουβοί στον πιο μεγάλο πόνο. Να βοηθούν ψάχνοντας στο τίποτα. Να χτίζουν με σαθρά υλικά. Να λυτρώνονται με ένα ποτήρι φτηνό κρασί. Να κάνουν ρεφρέν την δυσκολία τους. Να μαθαίνουν στα παιδιά τους πώς να περπατούν σε χαλασμένα πεζοδρόμια. Να σβήνουν όσα σύνορα τους απαγορεύουν την επιβίωση. Να ορίζουν νέες χώρες, εκεί που το ψωμί είναι πάντα ζεστό και το γάλα πάντα φρέσκο. 

Advertisement

Δεσμά | Εκτός | Ζάλη

Albert Marquet, Fair in le Havre

Δ|εσμά

Κάτι σε δένει πάντα με αυτό που σε έχει φέρει εδώ, ακόμα κι αν η πορεία φάνηκε οπισθοδρομική, ακόμα κι αν έφτασες εδώ που είσαι σήμερα όχι από επιλογή, ούτε από τύχη, αλλά από καθαρή μεταμέλεια. Αν καταφέρεις να σταθείς μία στιγμή στην αιχμή της ζωής, αυτό που άλλοι ονομάζουν συνειδητοποίηση και άλλοι απόσυρση, τα καρέ της πορείας σου μπαίνουν επιτέλους σε μια σειρά, η ζωή παύει να είναι video clip εναλλασσόμενων εικόνων προς εντυπωσιασμό, αλλά φωτογραφίες που παλιώνουν αργά, κιτρινίζουν από την φθορά του χρόνου, όπως κιτρινίζουν τα δάχτυλά σου από το αργό κάψιμο ενός τσιγάρου. 

Αμνησία | Βυθός | Γιορτή

Salvador Dali, The persistence of memory

Α|μνησία

Δε θυμάμαι. Λεπτομέρειες, γεγονότα και ιστορίες ολόκληρες παλεύουν να βρουν θέση σε μια παράσταση που ρίχνει πάντα απότομα την αυλαία. Εξομολογήσεις και περιπέτειες σβήνονται στην στιγμή, αφήνοντας πίσω στοίβες λευκών σελίδων. Οι ανατροπές χάνονται στον κύκλο μιας ακόμη ρουτίνας, η είδηση διαρκεί όσα δευτερόλεπτα χρειάζεται ο πομπός να την εκφωνήσει. Κείμενα και φωτογραφίες αρχειοθετούνται επιμελώς στην μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του χρόνου, την λήθη. Αρχίζω και φαίνομαι λίγος. Είμαι λίγος. Συγκρατώ μόνο όσα αντέχω. Με νικούν μόνο όσα δεν περίμενα. Αφήνω να περάσουν μπροστά από τα μάτια μου ολόκληρες πορείες διαμαρτυρίας σημαντικών στιγμών ενάντια στην κατεστημένη αμνησία. Ξεχνάω όσα ακούω. Ένα μακρόσυρτο μουρμουρητό παίρνει όλο και πιο συχνά την θέση κουπλέ και ρεφρέν. Ένα μουρμουρητό παίρνει την θέση του χρόνου.

Γράφω για να νικήσω τον χρόνο. Κυρίως για να νικήσω την ύφεσή του, να χαρίσω ιδεατές εξάρσεις σε ευθύγραμμα χρόνια. Καταγράφω αγγίγματα για να τους αποδώσω μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας. Αποτυπώνω σκέψεις για να τους προσφέρω μια σπασμένη δικλείδα μεγαλείου. Αγωνίζομαι απέναντι σε αυτό που καταλαβαίνω ότι θα με νικήσει, την ανωνυμία άλλης μιας αναπόφευκτης αναχώρησης. Τελικά γι’ αυτό γράφουμε, για να μην επιτρέψουμε άλλη μια συλλογική αμνησία σε προσωπικές ιστορίες. Να μην αφήσουμε τους επόμενους να εξιστορήσουν τις ζωές μας σύμφωνα με τις εκάστοτε ισχύουσες προσταγές.

Ανεβαίνω κόντρα τα σκαλιά. Καταλαβαίνω ότι η αμνησία δεν μπορεί να είναι προσωπική επιλογή. Όχι τώρα. Όχι εδώ. Οφείλω να σταματήσω να μην αντέχω να θυμάμαι. Οφείλω στην μνήμη μια πρώτη νίκη.

Βόλτα στο λιμάνι

Πάλι καράβι σάλπαρε.

Ας έφευγε και μια φορά το λιμάνι,

Κράτησα

Κράτησα.

Λίγο επιπόλαια ίσως,

Νόστος

Με εφηβικά δάκρυα φτερούγιζε
η αιτία της επιστροφής μου.

Αποσκευή

Λύσε τους φόβους με το φεγγάρι
άναψε φως σαν δεις σιγή