Ένα βλέμμα

Παλεύεις χρόνια να βάλεις τα πράγματα στην θέση τους, ψάχνοντας τα σωστά κουτιά, αφήνεσαι να πιστέψεις ότι αν διαλέξεις ένα καφέ κουτί για τα πεσμένα κλαδιά του Νοέμβρη κι ένα άσπρο για τα βότσαλα από το νησί, θα τακτοποιηθούν αυτόματα τα δάση και οι θάλασσες, χωρίς να πιάνουν χώρο όταν δεν χρειάζονται, έτοιμα όμως να ανασυρθούν όταν τα έχεις ανάγκη.
Δε σου περνάει καθόλου από το μυαλό ότι ο μόνος τρόπος να τοποθετηθούν τα δάση και οι θάλασσες είναι να πέσουν με φόρα το ένα πάνω στο άλλο, να κατρακυλήσουν οι κορμοί των δέντρων στις πλαγιές μέχρι να συναντήσουν το πρώτο κύμα, κι ύστερα να φουσκώσει η θάλασσα μέχρι να κατακτήσει τις κορυφές των βουνών. Αφήνεσαι να νομίζεις ότι το δάσος θέλει το βουνό του και το κύμα την θάλασσα, και ξεχνάς μονίμως πόσο πυκνή βλάστηση έχει ο βυθός, ή πόσο νερό κρύβεται στις ρίζες των δέντρων.
Ύστερα βάζεις τα γεγονότα σε σειρά προσπαθώντας να καταλάβεις πώς έφτασες στο σήμερα και δεν φαντάζεσαι καθόλου ότι όσα συμβαίνουν δεν ακολουθούν τον χρόνο, λες και δεν ήταν σήμερα το πρωί, που βρήκες την απάντηση σε μια ερώτηση που σου έκαναν 20 είκοσι χρόνια πριν, λες και δεν εξαρτάται ο ύπνος σου, από όσα φοβάσαι για το μέλλον. Η δυσκολία βέβαια δεν είναι να καταλάβεις ότι ο χρόνος είναι μπερδεμένος, η δυσκολία είναι να συγχωρέσεις τον εαυτό σου που απάντησε 20 χρόνια μετά. Για να μην μιλήσουμε για το πώς προχωράς τώρα που βρήκες την απάντηση.

Advertisement

La Mer(e)

Children of the Sea, Jozef Israëls

Σε κοιτάω την ώρα που ανακατεύεις τη ζάχαρη στον καφέ. Το χέρι σου τρέμει, λίγο από το κρύο, λίγο από την έμφυτη ανασφάλεια σου ότι ακόμα και την πιο απλή κίνηση μπορεί να την κάνεις λάθος. Την ώρα που βγάζεις το κουτάλι από το φλυτζάνι, λίγη κρέμα τινάζεται πάνω στο τραπέζι. Τη σκουπίζεις με μια χαρτοπετσέτα και χαμογελάς. Αρκούν λίγες σταγόνες κρέμας καπουτσίνο σε ένα τραπέζι καφετέριας για να επιβεβαιώσεις ότι μονίμως θα νικιέσαι.

Δίσκος

Jean – Francois Millet, L’angelus, 1857-1859

Ένας δίσκος ακούγεται από το υπνοδωμάτιο, έχει τραγούδια δικά σου, δικά μου, τα γέλια μας, τους ήχους από τις παραλίες της Σερίφου, τον αέρα που κατοικεί στα χωριά της Τήνου, τις φωνές από τα γαμήσια μας, τους αναστεναγμούς στα ιδρωμένα σεντόνια μας, τον απόκοσμο ήχο των σωμάτων που τυλίγονται για να γίνουν ένα, μέχρι που ανατριχιάζουν από την εγγύτητα και απομακρύνονται φοβισμένα.

Ένα βήμα

Jean Jullien

Καμιά φορά 

σκέφτομαι να επιστρέψω. 

Ύστερα θυμάμαι ότι

για να ξαναβρώ το σώμα σου

πρέπει να κάνω ένα βήμα

μπροστά.

Magic Doors

Wilhelm Sasnal

I can’t deny what I’ve become

Έψαχνα ένα μέρος να είμαι μόνος μου
I’m just emotionally undone

αλλά επειδή δεν κατάφερα να το βρω
I can’t deny, I can’t be someone else

είπα να κρυφτώ
When I have tried to find the words

πίσω από την φωνή της Beth
To describe this sense absurd

Μην φανταστείς ότι είχα κάτι σημαντικό να κάνω
Try to resist my thoughts but I can’t lie

Εκτός ίσως από έναν κύκλο

I’m losing myself

που πρέπει να κλείσω
My desire I can’t hide

10 χρόνια μετά
No reason am I for

κι ας μην ξέρω πού θα βγάλει

Where will we be?

Rene Magritte, The Empire of Light

Συνήθως ξυπνάει με ένα στίχο από τραγούδι καρφωμένο στο μυαλό – σήμερα ήταν το for years I used to put my head inside the speakers, in the hallway when you get too high and talk forever και μετά, συνειρμικά, άρχισε να μουρμουράει won’t it be strange when we’re all fully grown? Μέχρι να κάνει τα επτά βήματα που χωρίζουν το υπνοδωμάτιο από το σαλόνι μια σύντομη ταχυκαρδία ήρθε να προστεθεί στην ούτως ή άλλως πρωινή δυσφορία. Μπρίκι,  νερό, γκαζάκι, αναπτήρας, καφές, κουτάλι – οι αυτόματες κινήσεις των 06:34 είναι αδιαπραγμάτευτες, ανεξαρτήτως στίχων, ταχυκαρδιών και λοιπών έκτακτων καιρικών φαινομένων. Γιατί αν δεν συμβούν αυτές, δεν θα έρθουν οι επόμενες των 06:52, που με τη σειρά τους θα φέρουν τις επόμενες των 07:19 και μετά κι άλλες κι άλλες, μέχρι να δύσει επιτέλους ο ήλιος και πάψει να φωτίζει επίμονα τη μία και μοναδική σκέψη που προσπαθεί εδώ και χρόνια να μπει σε λόγια απρογραμμάτιστα: (*)

Αναμέτρηση

Robert Longo

Μιλάμε για τον φετινό χειμώνα, πιο άγριος από τον περσινό, ναι αλλά πέρυσι δεν έκανε χειμώνα, λίγο κρύο μόνο και μερικές ψιχάλες, θυμάσαι; Δεν θέλεις να θυμάσαι, προσπαθείς να ξεχάσεις τα παγωμένα σπίτια και τις βρεγμένες ταράτσες, κυρίως όμως προσπαθείς να ξεχάσεις τον ακάλυπτο. Εντάξει, αλλά το φετινό δεν αντέχεται, τόσος κόσμος έξω, τόσος κόσμος, παντού, είδες τις σκηνές που θάφτηκαν στο χιόνι; Δε μπόρεσα, πρέπει να έτρεχαν τα μάτια μου τρεις μέρες συνεχόμενες, δεν είναι τίποτα, οι φακοί επαφής, μια ευαισθησία, θα περάσει, τρεις μέρες συνεχόμενες. 

Επαγγελματικός προσανατολισμός

Winslow Homer, The Life Line

Ο παππούς έλεγε ότι κάποια έθνη έχουν καβαλήσει το καλάμι και συνέχεια δίνουν, για να έχουν να λένε πόσο καλά είναι, ενώ, αν είχαν την καρδιά τους στο σωστό μέρος, θα δίδασκαν σ’ αυτούς που δίνουν πώς να τα βγάζουν πέρα μόνοι τους. Ο παππούς έλεγε ότι αυτά τα έθνη δεν το κάνουν αυτό, γιατί τότε οι άλλοι δε θα ήταν πια εξαρτημένοι από εκείνα και αυτό επιδίωκαν εξαρχής.

Φόρεστ Κάρτερ, Η εκπαίδευση του μικρού δέντρου

Κανονικά τα κεφάλαια, με τη σειρά, να τελειώνεις το πρώτο για να περνάς στο δεύτερο. Μην τα μπερδεύεις, θα χαλάσεις την εκπαίδευση.

Ξεκίνα με την επιβίωση. Αν δεν έχεις προσωπικές συναλλαγές με γιατρούς ή φουσκωτές βάρκες στη Μεσόγειο, θεώρησέ το κλεισμένο και προχώρα – για κατώτατο μισθό ούτε λόγος, τα κάποτε αυτονόητα κυκλοφορούν πια στον δεύτερο τόμο που έχει εξαντληθεί. 

Τα Σάββατα γυρνάω στα στοκατζίδικα

Edward Hopper – Early Sunday Morning

Τα Σάββατα σηκώνομαι νωρίς, η συνήθεια των καθημερινών δε νικιέται από την απουσία ξυπνητηριού. Ένας καφές στα γρήγορα κι αμέσως έξω, ειδικά σήμερα έπρεπε να προλάβω, το δρομολόγιο περιελάμβανε 2 ημιυπόγεια την Πειραιώς για τσάντα και μπουφάν – στο δεξί σου χέρι καθώς περνάς τη Χαμοστέρνας – κι ύστερα πίσω προς τον Χολαργό, κάπου στη Μεσογείων μου είπαν, στον πρώτο όροφο έχει €15 τα παπλώματα. Το πλάνο ήταν έτοιμο από το προηγούμενο Σάββατο, υπολόγιζα περίπου 2 ώρες σε κάθε μαγαζί, συν μισή ώρα να φτάσω στην Πειραιώς και μετά γύρω στα τρία τέταρτα από εκεί για Χολαργό, σύνολο επτά ώρες κι ένα τέταρτο – κλείνουν στις 5 άρα κατά τις 10 παρά έπρεπε να φύγω. Φτιάχνω πάντα πρόγραμμα γιατί όποτε αφέθηκα στο τυχαίο γύρισα με απώλειες.

Τα πρωινά του Σαββάτου η Αθήνα προσπαθεί να σου γλυκάνει την ταλαιπωρία της εργάσιμης εβδομάδας, συνήθως έχει και ήλιο, δε ξέρω πως γίνεται αυτό, σαν τη συννεφιά της Μεγάλης Παρασκευής μάλλον, που έλεγε η γιαγιά μου. Κατεβαίνω την Πειραιώς με τα πόδια, έχω ακόμα χρόνο, τα αυτοκίνητα φτιάχνουν μικρές ουρές πίσω από κάθε φανάρι, τα μηχανάκια έρχονται και στέκονται μπροστά τους σαν αυτόκλητοι αρχηγοί μιας αγέλης που έχασε τον προσανατολισμό της. Υπάρχουν πάντα μερικοί εκνευρισμένοι οδηγοί, μου αρέσει να τους χαζεύω και να σκέφτομαι τι τους φταίει – αν δεν κοιμηθηκαν πολύ γιατί έχουν μωρό και τώρα εκείνος πρεπει να βγει στα γρήγορα για τα ψώνια της εβδομάδας όσο εκείνη θηλάζει, αν ο λόγος που βιάζονται είναι γιατί θέλουν να φτάσουν  το συντομότερο ή αντίθετα προσπαθούν να απομακρυνθούν, αν εκεί που πηγαίνουν τους περιμένει φίλος ή αφεντικό, αν τελικά από εκεί που έρχονται τους έδιωξαν ή ακόμα τους περιμένουν να γυρίσουν. Ένα σωρό αφορμές για να βγει κανείς στο δρόμο, άλλοι τοσοι λόγοι για να το μετανιώσει, αλλά κάπου θα νικάει και η επιθυμία, δε μπορεί. 

Come as you are

Πριν σε γνωρίσω περνούσα μάλλον πάλι εφηβική κατάθλιψη, με κύριο σύμπτωμα γιατιαυτοκτονησεςcurtαειμωρηγαμιολαcortneyτοεφαγεςτοπαιδι. Ξεκίνησε τυχαία σε ένα πάρτι που ενώ όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο, δηλαδή ουίσκι, λίκνισμα, εμετός στην τουαλέτα, ξαφνικά ο dj αποφάσισε να παίξει το come as you are κι εγώ ξαφνικά είδα τον κόσμο να χάνεται, που δεν ήρθες τελικά και οι επόμενοι δεν ήταν σαν κι εσένα. Συμβαίνουν αυτά βεβαια όταν πας γυρεύοντας και στα μασκέ πάρτυ ντύνεσαι εργένης. Όπως μπήκες θα βγεις.