Καμιά φορά

James Abbott McNeill Whistler, Arrangement in Grey and Black: Portrait of the Painter’s Mother

Ένας μήνας. Ένας χρόνος. Δύο. Τρεις. Καμιά φορά ψάχνω στο τηλέφωνο το νούμερό σου. Καμιά φορά σηκώνω το τηλέφωνο νομίζοντας ότι είσαι εσύ. Καμιά φορά περπατάω κάτω από το σπίτι σου και κοιτάω ψηλά, στο μπαλκόνι, να δω αν με περιμένεις όπως τότε. Καμιά φορά στέκομαι στο μπαλκόνι περιμένοντας να σε δω. Καμιά φορά μου λείπουν τα γεμιστά σου. Καμιά φορά θέλω να σου μιλήσω για να μου πεις πως βράζουν τα μακαρόνια. Καμιά φορά περιμένω να σε δω να κάθεσαι στην καφετέρια στην πλατεία πίνοντας ουίσκι με πάγο και μπόλικο νερό. Καμιά φορά βγαίνω έξω και πίνω ουίσκι με πάγο και μπόλικο νερό. Καμιά φορά περνάω έξω από την τράπεζα και θέλω να μπω μέσα, να καθίσω στο γραφείο σου και να μου παραγγείλεις τυρόπιτα και χυμό. Καμιά φορά κάθομαι στο γραφείο και παραγγέλνω τυρόπιτα και χυμό. Καμιά φορά περιμένω στην πόρτα για να σε βοηθήσω με τις σακούλες από το σουπερμάρκετ. Καμιά φορά δεν μπορώ να σηκώσω τις σακούλες από το σουπερμάρκετ. Καμιά φορά σε θυμάμαι να γελάς. Καμιά φορά γελάω. Καμιά φορά κάθομαι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και περιμένω να σε δω να καθίσεις μπροστά για να σου πω να αλλάξεις τον σταθμό στο ραδιόφωνο. Καμιά φορά αλλάζω συνέχεια σταθμούς στο ραδιόφωνο σε όλη την διαδρομή. Καμιά φορά μου λείπεις. Καμιά φορά μου λείπεις. Καμιά φορά κοιτούν τις φωτογραφίες σου και μου λένε ότι μοιάζουμε. Καμιά φορά τα μάτια μου κλαίνε όπως και τα δικά σου.

Advertisement

Πες μου τώρα

 

Mark Chagall, Bella in Mourillon

Πες μου τώρα αν εσύ αυτό το λες πρωινό. Να ανοίγω τα μάτια ψάχνοντας το βλέμμα σου και μόνο ομίχλη να έχει γεμίσει το δωμάτιο.

Πες μου τώρα αν εσύ αυτό το λες επικοινωνία. Να έχω γεμίσει το τραπέζι με ένα σωρό άχρηστα μηχανήματα αλλά με κανένα πια να μην μπορώ να σου μιλήσω.

Πες μου τώρα αν εσύ αυτό το λες απάντηση. Να χαμογελάω με όσα προσπαθούν να αντικαταστήσουν την σιωπή, που μόνο σιωπή θέλω πια να βγαίνει από το στόμα μου.

Πες μου τώρα αν εσύ αυτό το λες άγγιγμα. Να ξυπνάει η μνήμη της επαφής μόνο όταν θυμάμαι πόσο σφιχτά κρατούσες το χέρι μου για να περάσουμε στην άλλη μεριά του δρόμου.

Πες μου τώρα αν εσύ αυτό το λες βόλτα. Να περπατάω στα πεζοδρόμια με το κεφάλι σκυφτό για να φτάσω στην πόρτα σου και το κουδούνι να μην έχει όνομα.

Σαν εσένα

Δεν είναι που μου λείπεις. Ούτε που δεν μπορώ να σε ξαναβρώ. Δεν είναι η εικόνα σου που καθημερινά με συναντά, ίδια και απαράλλαχτη, δοσμένη σε μια ακριβή νεότητα. Ούτε η πόρτα του σπιτιού που δεν θα μου ανοίξεις ξανά. Είναι που καταλαβαίνω ότι αφού δεν μπορώ να μιλήσω με εσένα, μιλάω σαν κι εσένα.

Καλύτερα που έφυγες

Καλύτερα που έφυγες. Ήταν ο κόσμος λίγος για να σε αντέξει.

Καλύτερα που έφυγες. Πόσο θα άντεχες πια να μπαινοβγαίνεις σε δωμάτια που δεν επέλεξες? Δεν είχες μάθει έτσι. Όλη σου η ζωή ήταν μια απόφαση που σου ζητούσαν να πάρεις. Την είχες μάθει την ζωή να περιμένει από εσένα να της δείξεις τον δρόμο, να την οδηγείς εσύ εκεί που θέλεις και εκείνη να σε ακολουθεί κάνοντάς σου τα χατίρια.

Δεν τα κατάφερα

 

Δεν τα κατάφερα

Μακάρι να μπορούσα να μιλήσω για όλα όσα με στοιχειώνουν. Μακάρι να μπορούσα να περιγράψω αυτά που έζησα μαζί σου τους τελευταίους μήνες. Την αγάπη μου που είδα να θεριεύει όσο θέριευε η δική σου αρρώστια. Την φροντίδα μου που είδα να γεννιέται εκεί που έκλαιγε η ανάγκη σου. Τις αντοχές μου που ξεπέρασαν τα μέτρα μου, τα ξενύχτια που ξεπέρασαν τις μέρες μου. Όλες τις υπερβάσεις που νίκησαν τις ίδιες τις προσμονές μου. Γιατί δεν περίμενα τίποτα από ό,τι έγινε. Και όσα φρόντιζα επιμελώς να αγνοώ τα προηγούμενα χρόνια, ήρθαν και συστήθηκαν πια ως τελεσίδικα.