Μικρό θαλασσινό V

Κολυμπάω στα βαθιά. Προσπαθώ να κρατήσω σταθερό ρυθμό στην αναπνοή, απλώνω το σώμα μου στην επιφάνεια της θάλασσας αποφεύγοντας να κοιτάξω τον βυθό. Μετά κοιτάω εσένα.
Χάνομαι στα σοκάκια της χώρας, ανεβαίνω ασθμαίνοντας τα δεκάδες σκαλοπάτια ανάμεσα σε σπίτια ετοιμόρροπα, που στέκονται στο χείλος του γκρεμού. Ιδρώνω προσπαθώντας να φτάσω στην κορυφή, ακουμπάω με δύναμη τους ξεφτισμένους τοίχους για να κρατήσω την ισορροπία μου. Μετά ακουμπάω εσένα.

Advertisement

Μικρό θαλασσινό IV

Τα κύματα είναι τα παιδιά της θάλασσας. Τον χειμώνα, που περνούν την εφηβεία τους, υψώνουν ανάστημα παλεύοντας να της ξεφύγουν, αλλά εκείνη τους υπόσχεται ζεστά καλοκαίρια στη νότια Κρήτη και παγωμένες παραλίες στην Πορτογαλία για να τα κρατάει κοντά της. Η στεριά είναι ο φύλακας. Επιστρέφει πάντα τα κύματα στην θάλασσα, αν και με τα χρόνια η στολή της λιώνει από τις μολότοφ των αφρών. Η επόμενη επανάσταση θα γίνει στην ακρογιαλιά.

Μικρό θαλασσινό ΙΙΙ

Frederic Edwin Church, The icebergs

Να φύγουμε τώρα από την θάλασσα, να αφήσουμε την παραλία ήσυχη να βγάλει τον χειμώνα. Να φύγουμε τώρα, πριν αρχίσουν τα κύματα να σηκώνονται όρθια, τώρα, όσο ακόμα μπορούμε να τα υποτιμήσουμε. Κουράστηκε η άμμος να μετρά τα βήματα μας, ποτέ δεν κάναμε μια ευθεία διαδρομή, πάντα προσπαθούσαμε να κοροϊδέψουμε όλες τις χαραγμένες πορείες. Να φύγουμε πριν αρχίσουν να σκοτεινιάζουν οι μέρες νωρίς, να προλάβουμε να φύγουμε πρώτοι, να είμαστε εμείς αυτοί που θα την εγκαταλείψουμε, να μην δούμε άλλες τρικυμίες, να μην γλιτώσουμε από ναυάγια, να μην μας πει κανείς ότι μας έσωσε. 

Μικρό θαλασσινό II

Katsushika Hokusai, The wave

Κοίτα την άμμο. Χρόνια πάλης με τα κύματα για να ζητήσει τελικά την λακκούβα του ποδιού σου. Κοίτα το βότσαλο. Χρόνια πάλης με τον ουρανό, για να ζητήσει τελικά τον ορίζοντα του βλέμματός σου. Κοίτα τον βράχο. Χρόνια πάλης με την θάλασσα, για να ζητήσει τελικά το σχήμα του σώματός σου. Παλεύει ο κόσμος κάθε που συναντιούνται τα μέλη του, σαν κι εμάς που μεγαλώνουμε διεκδικώντας χώρο. Παλεύεις κι εσύ. Και δεν είναι εκείνα που αγωνιάς να ορίσεις που σε ρίχνουν στην μάχη, είναι πια όσα σου έχουν απαντήσει αφοριστικά και δεν αντέχεις να κουβαλάς.

Μικρό θαλασσινό Ι

Edward Henry Potthast, Looking out to Sea

Κολυμπάμε. Με βαριά σώματα, με κλειστά στόματα, παραδομένοι σε ένα οποιοδήποτε κύμα, παραδομένοι σε ένα καλοκαίρι που δεν μας χαρίστηκε όπως τα προηγούμενα, το διεκδικήσαμε, το αναζητήσαμε, το επιβάλλαμε τελικά στον χρόνο για να δροσιστεί η μνήμη, να βουτήξουν οι στιγμές σε θάλασσες ακαριαίων αγγιγμάτων, να στεγνώσουν κάτω από τον καυτό ήλιο όσα κάποτε συστήθηκαν ολισθηρά, ολισθηρό το αίσθημα, ολισθηρό και το τέλος του, τροχαίο σε προβλήτα με τα τζάμια κλειστά. Δίνουμε χώρο στα σώματα να πνιγούν ενωμένα, έτσι κι αλλιώς στεγνή πάντα η αλήθεια από κύματα, στεγνή κι η θάλασσα χωρίς κύματα.

Κολυμπάμε. Αρκεί πάντα μία χούφτα άμμος για να προϊδεάσει όσες πέτρες καταλήγουν στον βυθό. Μόνο εσύ δεν αρκούσες. Αλλά εσύ είσαι μνήμη άλλης παραλίας.