La Mer(e)

Children of the Sea, Jozef Israëls

Σε κοιτάω την ώρα που ανακατεύεις τη ζάχαρη στον καφέ. Το χέρι σου τρέμει, λίγο από το κρύο, λίγο από την έμφυτη ανασφάλεια σου ότι ακόμα και την πιο απλή κίνηση μπορεί να την κάνεις λάθος. Την ώρα που βγάζεις το κουτάλι από το φλυτζάνι, λίγη κρέμα τινάζεται πάνω στο τραπέζι. Τη σκουπίζεις με μια χαρτοπετσέτα και χαμογελάς. Αρκούν λίγες σταγόνες κρέμας καπουτσίνο σε ένα τραπέζι καφετέριας για να επιβεβαιώσεις ότι μονίμως θα νικιέσαι.

Advertisement

Να επιτρέπεις να κερδίζει

Φεύγουμε πάλι μόνο για το ταξίδι, άσε τον Καβαφη στην άκρη, τώρα είμαστε εσύ κι εγώ και καμία ποίηση δεν κατάφερε ακόμα να μιλήσει για εμάς. Χανόμαστε στους δρόμους της ξένης πόλης με τη λαχτάρα του αγνώστου, δες αυτό το στενό, θα μπορούσε να είναι το σπίτι μας, δες τα νερά του ποταμού πώς μαυρίζουν τον χειμώνα, θα μπορούσαν να είναι τα άγχη μας, δες τα γυμνά πλατάνια, ειναι το σώμα σου ένα πρωινό Κυριακής. Περπατάμε σε δρόμους γεμάτους στρατιώτες, τα παρατεταμένα όπλα τους ξεγελιούνται ότι σκορπίζουν ζωή αντί για θάνατο, σε ρωτάω αν φοβάσαι, χαμογελάς και μου δείχνεις ένα ποντίκι που τρώει τα πεταμένα ψίχουλα που πέταξε ο μπροστινός διαβάτης.