Κι αν ο κλοιός στενεύει

The Shootings of May Third 1808, Goya

Είμαστε πρόσφυγες μιας πατρίδας λειψής, είμαστε γλάροι σε μια τεχνητή λίμνη. Χτίζουμε τα σπίτια μας στον βάλτο και τα παρατηρούμε να βυθίζονται, δεν μάθαμε ποτέ να ζούμε αδέσποτες ζωές και τώρα ψάχνουμε το λουρί που θα μας δέσει.

Πατέρα, η ζωή κυλάει μόνο μακριά σου. Μητέρα, η ζωή σου δεν κύλησε ποτέ.
Χτίζουμε σπίτια γιατί οι σπηλιές μας έδιωξαν, φτιάχνουμε δωμάτια για να γυρνάμε πάντα στα έγκατα της γης. Είμαστε μόνοι μέχρι να βρούμε τον Άλλο, γινόμαστε ο Άλλος γιατί φοβόμαστε να παραμείνουμε Εμείς. Κι ύστερα φεύγουμε μαζί χωρίς να ξέρουμε πια αν δραπετεύουμε εμείς ή οι άλλοι, κι ύστερα στεκόμαστε μακριά, χωρίς να ξέρουμε αν αρνηθήκαμε πατρίδα.

Χάρτης

Που είσαι;

Περπατώ στον χρόνο αλλάζοντας τοπία, κυνηγώ μια μορφή που δεν μου φανερώθηκε ποτέ. Οι σόλες των παπουτσιών μου λιώνουν κάθε που περνάω τα σύνορα, τα κορδόνια τους λύνονται έξω από κάθε συνοριακό σταθμό.

Που είσαι;

Οι νέες χώρες κρατούν αναμμένη μια φωτιά παλιά, οι πόλεις φτιάχνουν λαβυρίνθους για να σε κρατήσουν μακριά μου. Η ιστορία πετάει στα μάτια μου σύννεφα σκόνης και τυφλώνομαι, η ίδια η ζωή μοιάζει με φθαρμένο χάρτη που τα ίχνη σου απάνω του σβήστηκαν. 

Τα ναύλα

Ερημιά.

Ναυλώνουμε δυο ξέψυχα κορμιά για να περάσουμε στην απέναντι όχθη.

Τα πετάμε με δύναμη στην κρύα θάλασσα και περιμένουμε την άνωση

να μετατρέψει το βάρος σε σχεδία.

Πατάμε προσεκτικά πάνω στις κοιλιές τους και μένουμε για λίγο ακίνητοι,

ισορροπούμε μαγικά ανάμεσα στον τρόμο της επιβίωσης

και την λαχτάρα της πατρίδας.

Σκύβουμε έπειτα και τα γόνατά μας ακουμπούν στους ανήμπορους ώμους.

Χρησιμοποιούμε τα χέρια τους για κουπιά και ξεκινάμε το μεγάλο ταξίδι.

Η θάλασσα είναι ο σύντροφος που λιποτάκτησε.