All the walls I strike my head against, are inside my head

Paul Delvaux, Landscape with Lanterns

Θα βρεθούμε πάλι και θα μιλήσουμε για μέρες φωτεινές, κι αν δεν τις βρούμε στο τώρα θα τις ψάξουμε στο τότε, κι αν έχουν χαθεί και από εκεί σίγουρα θα κρύβονται στο αύριο. Κουράστηκα να κυνηγάω τις μέρες, μου λες, μπαινοβγαίνουν απρόσκλητες από τα ανοιχτά παράθυρα κι εγώ τρέχω πίσω τους για να τις πιάσω με ένα φαγωμένο παπούτσι. Βάζω καφέ. Πες ότι είναι το μόνο ζεστό όπλο μου απέναντι στον χειμώνα που έρχεται. Ανοίγεις τους καταλόγους από τα μουσεία πάνω στο τραπέζι, φαντάζομαι ότι είναι το μόνο φωτεινό όπλο σου απέναντι στο σκοτάδι που έρχεται. Μιλάμε για λίγο για πράγματα αδιάφορα, πόσο γυαλιστερό είναι το χαρτί του καταλόγου, αν η εκτύπωση δείχνει τα πραγματικά χρώματα του πίνακα, πόσο πονάνε τα πόδια σου κάθε φορά που επισκέπτεσαι μαγεμένη τις εκθέσεις. Πρέπει να τα αλλάξω όλα, μου λες, κι ας ξέρω ότι δεν φταίει η δουλειά, ούτε το σπίτι, ούτε οι άλλοι, αλλά αφού δεν μπορώ να αλλάξω εγώ, θα αλλάξω τα υπόλοιπα. Διαφωνούμε πάλι. Οι αλλαγές δεν δίνουν τίποτα αν δεν πάρουν πρώτα ένα κομμάτι από εσένα.

Postcards from Italy

Καμιά φορά, όταν ο κόσμος μοιάζει με ντόμινο κι εσύ στέκεσαι σταματημένος στην άκρη του περιμένοντας να πέσει πάνω σου το τελευταίο του τουβλάκι, το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να παρατηρήσεις την διαδρομή που κάνει αυτό το δήθεν αόρατο χέρι ρίχνοντας κάτω ένα-ένα όσα ως τότε στέκονταν όρθια και έμοιαζαν σταθερά. Αν ρίξεις μια ματιά στις ιστορίες των πολιτισμών θα δεις ότι μετά την αίγλη έρχεται η καταστροφή, μετά την εξάπλωση έρχεται η συρρίκνωση. Στην Ρώμη μπορείς να δεις και την αιτία – η αίγλη και η καταστροφή της περπατούν χέρι-χέρι σε κάθε μνημείο, πίσω από κάθε τι μεγαλειώδες που βλέπεις κρύβεται και μια μικρή ή μεγάλη αφαίμαξη. Δες το Κολοσέο ας πούμε, πριν καλά καλά προλάβεις να θαμπωθείς από τον όγκο και την αρχιτεκτονική του, σου έρχονται στο μυαλό οι εικόνες του πλήθους που «διασκέδαζε» με μία θηριώδη τιμωρία. Ή την βασιλική του Αγίου Πέτρου, λίγο μετά το αρχικό δέος καταλαβαίνεις ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχαν γίνει αν δεν το πλήρωναν με βαριά φορολογία οι πιστοί. Κάτι πρέπει να συρρικνωθεί για να βρει χώρο να μεγεθυνθεί κάτι άλλο. Σου θυμίζει κάτι;

‘Cause I know…

Kiss me

Να λυγίζω, να μην έχω πιο γερό από το τρυφερό. (Και άσε το καλοκαίρι να κάνει τα υπόλοιπα.)

Proxima estacion: sombra

Σήμερα έχω γενέθλια. Και δεν έχω καμία διάθεση για απολογισμούς, συλλογισμούς και – τελικά – παραλογισμούς. Θέλω μόνο να αφήσω τον ήλιο να με κάψει λίγο, όπως κάθε καλοκαίρι, να πιω το ένα παγωμένο μοχίτο μετά το άλλο και να κρατήσω μέσα μου τις εικόνες από την Ισπανία. Ξέρω ότι σήμερα βέβαια αποφασίζεται το μέλλον μας, αλλά και μόνο αυτό το «αποφασίζεται» αντί του «αποφασίζουμε», είναι αρκετό για να μου δημιουργήσει αποστροφή. Πολλά είπα. Σου στέλνω μερικές φωτογραφίες από Βαρκελώνη και Μαδρίτη – από αυτές που κάθε σωστός τουρίστας οφείλει να τραβήξει – με μια υποσημείωση: Δεν ξέρω αν έρχεται και η σειρά των Ισπανών για να συστηθούν με το ΔΝΤ, αλλά αν μπορώ να επιλέξω μεταξύ πτωχευμένης Αθήνας και πτωχευμένης Βαρκελώνης, θα προτιμήσω μια σκιά μέσα στο Park Güell.