‘Όταν η γιαγιά μου καταλαβαίνει ότι κατά τον ύπνο της περνάνε και ημέρες, κάθεται στην κόχη του κρεβατιού, για να μένει ξύπνια. Πώς μπορεί να ζει κανείς, όταν μόνο κοιμάται, με ρωτάει. Είναι ακόμα τόσο ψηλή, που ενώ κάθεται μπορεί να έχει τα πόδια της στο πάτωμα, αλλά τα πόδια είναι γυμνά, επειδή δεν χωράνε πια στις παντόφλες. Το σώμα της γιαγιάς μου έχει γίνει ισχνό, αλλά γεμάτο νερό, σαν καράβι που μπάζει νερά, κι όταν είναι καθιστή τρέχει το νερό στα πόδια της. Αναγνωρίζω τα δάχτυλα των ποδιών της γιαγιάς μου, ως το πρότυπο σχήμα των δικών μου των δαχτύλων, αλλά το νερό κάνει επέλαση σ’ εκείνο το σχήμα από μέσα, ετοιμάζεται να το ανοίξει. Τώρα και η λίμνη έχει βρει τον δρόμο της που βγάζει μέσα στη γιαγιά μου, σκέφτομαι αναγκαστικά, και χαζεύω τη γιαγιά μου μερικές μέρες και νύχτες να κάθεται. Όσο είμαι καθιστή, ζω, λέει, και μένει καθιστή.* Συνεχίστε την ανάγνωση του «Χωρίς ονόματα»
Εξάντληση;
Περίμενα την βροχή από χθες το βράδυ, δεν μου την υποσχέθηκε κανείς, εγώ την περίμενα, ξυπόλητος, τυλιγμένος με μια κουβέρτα στην βεράντα, να κάνει όλα αυτά που έχουν ειπωθεί για εκείνη κατά καιρούς και που πάντα θα λέγονται, πες τα κλισέ, πες τα ό,τι θες, το συναίσθημα δεν κατάφερε ποτέ να μετατραπεί σε λέξεις έτσι κι αλλιώς. Τα θεατρικά του Τσέχωφ περίμεναν υπομονετικά στο κομοδίνο να δώσουν αυτήν την κάποια βραδύτητα σε μια μέρα που ξύπνησε ολισθηρή, έτοιμη να σε βοηθήσει να σπρώξεις όσα μαράθηκαν, ακίνητα στην όψη του Οκτωβρίου. Και γιατί να δώσεις βραδύτητα; Αρκετά δεν σε κρατούν πίσω όσα κουβαλάς εσύ και οι άλλοι, όσα σας φόρτωσαν με το έτσι θέλω με την επίφαση της σωτηρίας σας; Αρκετά. Κι όμως, είναι και αυτά που κουβαλούσε ο Ιβάνωφ που έφεραν την Κυριακή προ των ευθυνών της. Δες:
Ετούτη είναι η εποχή μας
Διαβάζω, ακούω, θυμώνω. Εδώ που φτάσαμε το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως τελικά δεν φανώ αντάξιος της εποχής μου. (Το απόσπασμα είναι από την Ασκητική του Ν. Καζαντζάκη)
Μια κρίσιμη βίαιη στιγμή είναι η ιστορική εποχή μας ετούτη, ένας κόσμος γκρεμίζεται, ένας άλλος δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Η εποχή μας δεν είναι στιγμή Ισορρόπησης, οπόταν η ευγένεια, ο συβιβασμός, η ειρήνη, η αγάπη θα ΄τανε γόνιμες αρετές.
Ζούμε τη φοβερή έφοδο, δρασκελίζουμε τους οχτρούς, δρασκελίζουμε τους φίλους που παραπομένουν, κιντυνεύουμε μέσα στο χάος, πνιγόμαστε. Δε χωρούμε πια στις παλιές αρετές κι ελπίδες, στις παλιές θεωρίες και πράξες. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ετούτη είναι η εποχή μας»
Απόσταση
– Μην πεις τίποτα.
– Να πω μόνο ένα;
– Άντε, πες.
– Η απόσταση είναι η καλύτερη φίλη των πραγμάτων.
Προβοκάτορας
Το έβαλα προχθές σαν σχόλιο στο post του silentcrossing, και μετά σκέφτηκα ότι αυτό το ποίημα πρέπει να έχει τον δικό του χώρο εδώ μέσα, σε ένα κανονικότατο και ολόκληρο post, σαν το μοναδικό και τελευταίο μου σχόλιο για την Δημοκρατία της καταστολής που μας επέβαλλαν και μας καλούν να υπηρετήσουμε ευχαριστώντας τους. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Προβοκάτορας»
Ύβρις
Έψαχνα μια λέξη για να περιγράψει αυτά που είδα να γίνονται σήμερα. Νομίζω μόλις την βρήκα. Κάνω απλή αντιγραφή και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Πηγή: Wikipedia
Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση-, θεωρούνταν ότι διέπραττε «ὓβριν», δηλ. παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ύβρις»
ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ 