Μετέωρα

– Πού είσαι;

– Γυρίζω. Από.

– Δεν σε βλέπω.

– Είναι το φως της ημέρας που πάντα με κρύβει.

Παρατηρώ. Διαβάζω. Κάνω αναγωγή στο σήμερα. Προβάλλω το σήμερα στο αύριο. Παρατηρώ την προβολή να γεννά ζωή. Ύστερα πάλι ένα βήμα πίσω.

– Θα μπεις;

– Δεν ρωτάς ποτέ τον άλλο αν θα μπει, απλά του ανοίγεις την πόρτα και εξαφανίζεσαι. Τον αφήνεις εκεί, στο πλατύσκαλο, να μετεωρίζει το θέλω του. Είναι κι αυτό μια δόση ελευθερίας. 

Δώδεκας

 

• Να φύγει αυτός, να φύγει. Άντε γιατί λίγα μας τα έκανε.

• «Πολλά μας τα έκανε» λέει ο κόσμος συνήθως.

• Ε ναι, αλλά Αυτός μας τα έκανε λίγα. Λίγα τα λεφτά, λίγα τα σχολεία, λίγα τα νοσοκομεία, λίγα τα ένσημα, τα φάρμακα, τα μισθά μας λίγα. Μόνο τα νεύρα μας έγιναν πολλά.

Νιώθω ολόκληρος ένα νευρικό σύστημα, τα άλλα πρέπει να τα πέταξα κάποια στιγμή, κυκλοφορικά, αναπνευστικά και λοιπά συστήματα τα έχω εξαφανίσει. Όπου και να με πιάσεις ένα νευρικό κύτταρο είμαι έτοιμος να τρεμοπαίξω.

Συμφιλίωση

 

Mark Rothko

• Ραντεβού στις 9 στην πλατεία.

• Που θα πάμε;

• Πουθενά, θα μείνουμε εκεί.

[…]

• Οι καλύτερες βόλτες γίνονται στα βλέμματα των άλλων. Κοίτα τον τύπο με το χαρτοφύλακα και την μπλε καπαρντίνα. Κοιτάει ευθεία μπροστά, δεν τον ενδιαφέρει τι συμβαίνει γύρω του, νιώθει ασφαλής μέσα στο κοστούμι του.