Κύκλος

 

Max Beckmann

Γράφω. Σβήνω. Γράφω. Σβήνω. Η σιωπή νικάει λέξεις, προτάσεις, άνω τελείες, νοήματα που ψάχνουν να μπουν σε μια σειρά, στοιχισμένα πίσω από πρωτοπόρες περιόδους και ελλιπείς συνειρμούς. Ο χρόνος κάνει μια ρωγμή και τα χρόνια παύουν να είναι συμπαγή, άτακτα πεταμένες μέρες παλεύουν να βρουν την θέση τους στα ημερολόγια και οι μήνες σπάνε την αλυσίδα της χρονικής αλληλουχίας – μια άνοιξη ξεπροβάλλει μέσα από τον πιο σκοτεινό Δεκέμβρη κι ύστερα ο Γενάρης γεννάει καλοκαίρι τροπικό.

Κύκλοι δεν υπάρχουν πια, μόνο ελλειπτικές τροχιές, παραβολές του αδύνατου και υπερβολές του δυνατού. Αφήνομαι στην σιωπή και πλημμυρίζω από τα λόγια των άλλων, γεμίζει το σπίτι ως πάνω με τους ήχους από τα βήματα που κάνουν οι σχέσεις όταν περπατούν σε χρόνους οριστικούς. Ο αόριστος μας τέλειωσε, πες από ανάγκη, πες από φυγή. Αποφυγή. Μαζεύω σε κούτες όσα θα κάνω δώρο στον μέλλοντα, τον φορτώνω λίγο παραπάνω, αλλά ποιος κατάφερε ποτέ να ονειρευτεί ένα μέλλον ελαφρύτερο του παρόντος; Κι ας κουβαλάει βάρη το παρόν, η απαλλαγή τους είναι πάντα βαρύτερη.

Περπατώ στα λόγια των άλλων και αρχίζω και καταλαβαίνω. Μια παρέα φίλων γύρω από ένα τραπέζι είναι ο χρόνος, κι εσύ ένας κρίκος σε μια αλυσίδα φτιαγμένη από παλάμες που ζητούν την επαφή για να ανταλλάξουν ενέργειες. Οριστικές, αόριστες, παροντικές και μέλλουσες. Και κάπως έτσι η σιωπή γεμίζει με τα πιο δυνατά λόγια. Ευγνωμοσύνη.