Τα πιο ωραία λαϊκά

 

Nicolas Poussin

Γυρνάνε οι μέρες από δρόμους υγρούς σε δρόμους έρημους και τα αυτιά ψάχνουν και πάλι μουσικές για να καλύψουν την σιωπή της πόλης. Μέσα από άδεια μαγαζιά μια φωνή σου φωνάζει με ένα παράπονο πικρό θα σε καλησπερίσω και με ένα χαμόγελο ζεστό θα σε καλημερίσω κι εσύ θυμάσαι πάλι πώς καλύπτονται πληγές με μια τόση δα πενιά. Προχωράς με τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν, το βλέμμα σου έχει πια εκπαιδευτεί, κρατάει αποστάσεις, ζυγίζει καταστροφές, μετράει απώλειες, κι αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη δεν φταίει ο κόσμος ούτε κι εσύ. Τα πόδια σου πατούν σε λακούβες, τα παπούτσια σου λιώνουν, οι κάλτσες σου βρέχονται από μαύρα νερά, χωρίς το σύννεφο νερό δεν κατεβαίνει ούτε το δάκρυ χωρίς καημό. Η πόλη σκοτεινιάζει, οι διαθέσεις σκοτεινιάζουν, η νύχτα λέει άλλα παραμύθια πια, χωρίς να ζουν αυτοί καλύτερα, νύχτωσε χωρίς φεγγάρι, το σκοτάδι είναι βαθύ. 

Ο ορίζοντας χάνεται πίσω από μαυρισμένες πολυκατοικίες και όνειρα που ασφυκτιούν σε διαμερίσματα γεμάτα, οι τοίχοι πια δεν ορίζουν χώρους αλλά χρόνους ασφυκτικούς, κι όλα μοιάζαν ουρανός και ψωμί σπιτίσιο κι όλα μοιάζαν ουρανός και γλυκό γλυκό ψωμί. Δεν θέλεις να γυρίσεις σπίτι, σου αρκούν οι απουσίες γύρω σου, σου αρκούν οι πατημασιές των άλλων σε άσφαλτο νωπή, είχα έναν παλιόφιλο, τα ίχνη του έχω χάσει. Κάθεσαι σε μία στάση λεωφορείου, μπροστά σου περνούν περιπολικά, στα ασθενοφόρα χαμηλώνεις το βλέμμα, δεν θέλεις να ξέρεις, δεν το αντέχεις πια, μια Κυριακή, ποιος το περίμενε πως θα ‘ταν Κυριακή. 

Τα λαϊκά που σε μεγάλωσαν έχουν δοθεί σε μια νιότη ακριβή κι εσύ μεγαλώνεις μαθαίνοντας να ξορκίζεις τον καιρό. Στον κόσμο που ‘ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό, αλλά κάποια στιγμή μπορεί και να μάθουμε να πετάμε.