Προσαρμογή

 

Luis Paret y Alcázar, The Royal Pairs

Σκέψου να τα αφήναμε όλα μια μέρα, ξαφνικά, χωρίς σχέδιο, όχι από δειλία, όχι από ήττα, κανονικά, όπως αφήνεις τα σκουπίδια στον κάδο, όπως χύνεις τον καφέ στον νεροχύτη, να τα αφήναμε λέει όλα, άθικτα, ως έχουν, σε μόνιμη ετοιμότητα για την επιστροφή μας, αλλά εμείς να μην επιστρέφαμε, να αφήναμε το σπίτι μόνο του, όχι άδειο, μόνο, να αφήναμε την πολυκατοικία μόνη, το ασανσέρ σταματημένο στον πέμπτο, να αφήναμε την γειτονιά, τα πεζοδρόμια, τα πάρκα, τις αυλές. Να φεύγαμε από τον ίδιο δρόμο για τελευταία φορά, να αφήναμε το αυτοκίνητο παρκαρισμένο και ξεκλείδωτο, να έμενε η πόλη σαν μακέτα με έρημες πολυκατοικίες, σκοτεινούς δρόμους, απότιστα δέντρα, υπερφορτωμένα περίπτερα, τερατόμορφα malls, ξενοίκιαστα μαγαζιά, μια μακέτα σε πραγματικές διαστάσεις, τέλεια αναπαράσταση μιας πραγματικότητας που έφυγε κι αυτή μαζί μας.

Κι εμείς να πηγαίναμε όχι σε παραλίες έρημες ή κορυφές απάτητες, όχι σε τίποτα παραδεισένια δήθεν μέρη που δεν είχαμε τολμήσει να πάμε ως τώρα, αλλά σε όσα έχουμε κατά καιρούς λεηλατήσει, κάψει, βομβαρδίσει, σε ποτάμια που έχουμε μολύνει, σε δάση που έχουμε ξεριζώσει, σε λίμνες που έχουμε αποξηράνει, σε θάλασσες που έχουμε βρωμίσει, σε βουνά που έχουμε σκάψει. Και θα ήταν λέει τότε τέτοια η αποστροφή που θα νιώθαμε, που θα μας κοβόταν η αναπνοή, όχι από την έλλειψη οξυγόνου, όχι από τον σάπιο αέρα που φυσάει η κάθε μόλυνση, αλλά σαν δική μας αντανακλαστική αντίδραση, θα έκλεινε η μύτη μας, το στόμα μας, θα σταματούσαν τα πνευμόνια, κι ύστερα θα κλείναμε τα μάτια μας, όχι οριστικά, όχι μεταφορικά, όχι για να πάμε σε τίποτα παραδεισένια δήθεν μέρη, από αυτά που μας τάζουν οι υπεκφυγές, αλλά κανονικά, ρεαλιστικά, ως έπρεπε να γίνει, θα μέναμε εκεί, τυφλοί, χωρίς ανάσα, ζωντανοί, χωρίς ψυχή.

Και αυτό θα το λέγαμε προσαρμογή.