Ι
Διότι δεν ελπίζω να γυρίσω πάλι
Διότι δεν ελπίζω
Διότι δεν ελπίζω να γυρίσω
Του ενός το χάρισμα ζητώντας και του άλλου τον σκοπό
Τώρα δεν μάχομαι να μάχομαι για τέτοια
(Γιατί ο γερό-αετός να ανοίγει τα πτερά του;)
Γιατί να πενθώ
Την αφανισμένη δύναμη της κοινής βασιλείας;
Διότι δεν ελπίζω να γνωρίσω πάλι
Την ανάπηρη δόξα της θετικής ώρας
Διότι δεν νομίζω
Διότι γνωρίζω πως δεν θα γνωρίσω
Την μια κι αληθινή πρόσκαιρη δύναμη
Διότι δεν μπορώ να πίνω
Εκεί, που ανθίζουν τα δέντρα, και πηγές κυλούν, αφού τίποτε δεν υπάρχει πάλι
Διότι γνωρίζω πως ο χρόνος είναι πάντα χρόνος
Και ο τόπος είναι πάντα και μόνο τόπος
Και ότι είναι τωρινό είναι τωρινό για μόνο μια φορά
Και μόνο για έναν τόπο
Χαίρομαι που τα πράγματα είναι όπως είναι και
Απαρνούμαι την ευλογημένη μορφή
Κι απαρνούμαι την φωνή
Διότι δεν μπορώ να ελπίζω να γυρίσω πάλι
Χαίρομαι συνεπώς, έχοντας να οικοδομήσω κάτι
Πάνω στο οποίο να χαίρομαι
Και προσεύχομαι στον Θεό να ‘χει έλεος επάνω μας
Και προσεύχομαι ώστε να μπορώ να λησμονήσω
Τα θέματα που συζητώ τόσο πολύ με τον εαυτό μου
Τόσο πολύ εξηγώ
Διότι δεν ελπίζω να γυρίσω πάλι
Ας αποκριθούν αυτές οι λέξεις
Για ό,τι έγινε, να μη γίνει πάλι
Μήπως η κρίση δεν είναι τόσο βαριά επάνω μας
Διότι τούτα τα πτερά δεν είναι πια πτερά για να πετούν
Μα μονάχα ραπίδια να κτυπούν τον αέρα
Τον αέρα που είναι τώρα ολότελα μικρός και στεγνός
Μικρότερος, στεγνότερος και από την βούληση
Δίδαξέ μας μέριμνα και όχι μέριμνα
Δίδαξέ μας να μένουμε ακίνητοι.
Προσεύχου για μας αμαρτωλούς τώρα και στην ώρα του θανάτου μας
Προσεύχου για μας τώρα και στην ώρα του θανάτου μας.
Τ. Σ. Έλιοτ
Μετάφραση Αριστοτέλης Νικολαΐδης, Εκδόσεις Κέδρος
Ας μην ξεχνάμε την ποίηση. Είναι πάντα μια ασφαλής σανίδα σωτηρίας απέναντι σε μια πραγματικότητα που ζητά επίμονα να μας κρατήσει κάτω από το νερό. Ένας στίχος αρκεί.
(Η ανάρτηση είναι απάντηση/συμμετοχή στο κάλεσμα του Τσαλαπετεινού με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης – οι επιλογές των υπολοίπων που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκλησή του εδώ)
ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ 
ΦΥΓΗ-ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Αμίλητη, κυνηγημένη
φτάνει σ’ ερειπωμένο τοίχο·
στηρίζεται και περιμένει
ένα κελάηδημα, ένα στίχο.
Γύρω το δάσος με τις μπόρες
φεύγει σαν πλοίο στην τρικυμία.
Κ’ ήτανε ημέρες ανθοφόρες
— επέρασαν — κ’ ήτανε μία…
Τώρα την άβυσσο ρωτάει
πώς βρέθηκε άξαφνα δωπέρα,
ενώ στα μάτια της κρατάει,
φως όλη, εκείνη την ημέρα.
Ψυχή, λησμόνει τα όνειρά σου.
Ήρθες, πουλί στην καταιγίδα,
κ’ εχάρισες όλου του δάσου
την τελευταία μας ελπίδα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εξαιρετική επιλογή. Ανάρτηση σχετική με τη διάθεση βλέπω.
Σου ΄χω τάξει μια αφιέρωση από χτες 😉
«ΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ
Ὅμως ὑπάρχουν ἀκόμα
λίγοι ἄνθρωποι
ποὺ δὲν εἶναι κόλαση
ἡ ζωή τους
ὑπάρχει τὸ μικρὸ πουλὶ ὁ κιτρινολαίμης
ἡ Fraülein Ramser
καὶ πάντοτε τοῦ ἥλιου οἱ ἀπομείναντες
οἱ ἐρωτευμένοι μὲ ἥλιο ἢ μὲ φεγγάρι
ψάξε καλὰ
βρές τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεχτικὰ
γιατί ὅσο πᾶν καὶ λιγοστεύουν
λιγοστεύουν»
Μίλτος Σαχτούρης
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μια αφιέρωση κι από μένα, ένα ποίημα που αγαπώ της Λένας Πλάτωνος:
Αγάπησα τα υγρά τοπία,
όταν με βρήκαν σε αϋπνία,
μέσα στις τρύπες βιβλίων βουβών,
τούνελ βορείων δρόμων εθνικών
τούνελ από μάτια παιδιών,
και γέλια σχολικών διακοπών,
προγραμματισμένα εντός Αθηνών,
σε προβολή «ατομικής ενεργείας»,
σε οθόνη σανίδα σωτηρίας
παρωπίδα υγείας,
κι έτσι δεν τον είδα,
γύρω στη δεκαετία του εξήντα,
να δολοφονεί τις φωνές των πουλιών,
με το σκουριασμένο ξυραφάκι των ποδιών,
παλαιών φυματικών πριγκιπισσών,
να χαράζει στις μορφές των δεδομένων γονιών,
τη λεωφόρο της ελπίδας,
στη φάση κάποιας άνισης παρτίδας,
να τους αφήνει χρεωμένους ως το λαιμό,
με σύγχρονες σακούλες σκουπιδιών,
από σκοτωμένα αυτοκίνητα,
από μπαλκόνια αχρησιμοποίητα,
από ανοιχτές σαρκαστικές ταράτσες,
από πόρτες κεντρικές ερμητικές,
κι ούτε ο δολοφόνος προβλέπω να πεθάνει,
κι ούτε το χελιδονάκι μου γρήγορα φτάνει,
στις προβλήτες των βορείων θαλασσών,
εκεί που λίγοι άνθρωποι από χιόνια,
κρατούν σφιχτά στα χέρια τους,
θαμπά φωτιστικά μπαλόνια,
σήματα ορίων ειδικών.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αστέρι…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Με αυτή τη σανίδα σωτηρίας σαλπάραμε σήμερα για τα καλά. Κι έχει μια απίστευτη μπουνάτσα…
Σε ευχαριστώ φίλε μου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
εξαιρετικά……
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εγώ πάλι τρελαίνομαι για Μιρό 🙂
υ.γ.: καλά-καλά ωραία και η ποίηση…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Νομίζω την τιμήσαμε δεόντως την παγκόσμια ημέρα ποίησης αν και το θέμα μάλλον είναι ανεξάντλητο. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!