Aφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή

Lichtenstein, Hopeless

Ερωτεύεσαι, ακούς Carpenters, χωρίζεις, ακούς Νατάσα. Απλές εξισώσεις που σου διευκολύνουν την ζωή, φωτίζουν τις ημέρες σου και ποτίζουν με αλκοόλ τις νύχτες σου. Τα μάτια κλείνουν πονεμένα από την αδικία του κόσμου, τα χέρια κάνουν κυκλικές κινήσεις στον αέρα χαστουκίζοντας την αόρατη πληγή, το κεφάλι στρέφεται προς τον ουρανό ψάχνοντας απεγνωσμένα απάντηση σε μια ερώτηση που τελικά δεν σου έχει απευθύνει κανείς. Η Νατάσα έχει μιλήσει για όλα, τους έρωτες που δεν τόλμησες ποτέ να παραδεχθείς, τις σχέσεις που δεν κατάφερες να συνεχίσεις, εκείνες που κακώς συνέχισες, εκείνες που παράτησες, εκείνες που σε παράτησαν, σε απάτησαν, σε άφησαν, σε άδειασαν, σε  έκαναν αυτό που είσαι.

Αλλιώς. Είσαι 22, το πανεπιστήμιο έχει καταχωρηθεί στις παράπλευρες απώλειες, η Αθήνα σου δίνει απλόχερα παράπλευρες απολαύσεις κι εσύ πέφτεις με τα μούτρα σε ό,τι μπορεί να σου υποσχεθεί τρεις μέρες ερωτικού χάους που το κεφάλι σου θα πεταχτεί θαρρείς έξω από το σώμα σου και θα αρχίσει να κοιτάει από ψηλά το μεθυσμένο είναι σου που κυλιέται στους άδειους δρόμους ψάχνοντας εκείνο το χάδι που σου στέρησαν ξαφνικά. Η ιστορία έχει πάντα πόνο, προδοσία, ψέματα και όλα τα στοιχεία αμερικάνικης κομεντί χωρίς το happy end, που την ζεις τελικά, δεν γίνεται να μην την ζήσεις, και όταν την ζεις δεν σου αρκεί να κλειστείς σπίτι σου διαβάζοντας τα Εκατό Χρόνια Μοναξιάς, θέλεις να βγεις έξω και να πιεις ό,τι ποτό έχει κίτρινο, άσπρο, κόκκινο και μπλε χρώμα. Και πριν καν τα σκεφτείς όλα αυτά, έχουν έρθει οι φίλοι σου και σε μαζεύουν από το σπίτι και σε κλείνουν σε ένα αποπνιχτικό μπαρ που σε πιάνει βήχας από την κάπνα και τα χνώτα των διπλανών που είναι και εκείνοι έξαλλοι που βρίσκονται εκεί και όχι στο κρεβάτι με ένα άλλο σώμα και σε λίγο γίνεστε όλοι μια παρέα που πίνει για να ξεχάσει, αλλά όσο πίνει, τόσο πιο πολύ θυμάται και όσο θυμάται τόσο πιο πολύ πίνει, γιατί σε αυτά τα μπαρ τελικά όσο είσαι μέσα νικάει η μνήμη και μόλις βρεθείς απέξω σε τρακάρει η λήθη, αλλά είναι πια αργά και το κεφάλι σου έχει παραδοθεί σε όσα έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν έμαθε να πολεμάει. Και κάπου εκεί, λίγο πριν χάσεις για πάντα το παιχνίδι, έρχεται η Νατάσα και σε κερνάει λίγη λύτρωση, μια ευκαιρία να φωνάξεις, να αποκηρύξεις, να διαγράψεις, να προχωρήσεις, να εξομολογηθείς φόβους, αγάπες και τέλματα που αλλιώς θα έμεναν πάντα λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Αλλιώς. Είσαι 30, οι μέρες του χάους δεν είναι 3, αλλά έρχονται από ένα παρελθόν που δεν κυοφορεί μέλλον, τα λόγια σου μένουν μισά μπροστά σε όσα δεν αντέχεις, τα πράγματα πακετάρονται με βιασύνη, τα ρούχα πετιούνται όπως όπως σε μια βαλίτσα, οι τοίχοι μένουν με το σημάδι από τα κάδρα, οι κούτες γεμίζουν με αναμνηστικά από ταξίδια σε μέρη που δεν θέλεις πια να ξαναπάς ποτέ, τα χρόνια σβήνονται και γεννιούνται νέα, μόνο που θες κι ένα τελευταίο σπρώξιμο για να γυρίσεις το κλειδί, ένα ακόμα για να ανοίξεις την πόρτα, ένα τελευταίο και.. τραβάς λοιπόν σε όλα μια κόκκινη γραμμή. Κατάλαβες;

[Το post είναι μέρος ενός μικρού διαμπλογκερικού αφιερώματος στα guilty pleasures.

Συμμετέχουν:

Ελιές Καλαμών Lux

Silentcrossing

Πρόβατο

Τσαλαπετεινός

Βιβλιοθηκάριος

Slackerblud

Kospanti

Το ιστολόγιο του ερυθρού καγκουρό]