Ο τόπος (μέρος δεύτερο)

Επεισόδιο Δέκατο Έβδομο

Μια βόλτα αρκεί. Το χωριό όπως το ζήσαμε δεν έχει αλλάξει πολύ, αν εξαιρέσεις την πρωτόγνωρη τουριστική του ανάπτυξη (ήδη λειτουργούν 7 ξενώνες και χτίζονται και άλλοι 2) και από την άλλη τα κλεισμένα παλιά μαγαζιά, που όμως την θέση τους – ευτυχώς -έχουν πάρει καινούρια. Έτσι κι αλλιώς τον τόπο δεν τον κάνουν τα κτίσματα, αλλά οι άνθρωποι, τα πόδια μας δεν περπατούν σε σοκάκια αλλά σε αναμνήσεις και το βλέμμα δεν στέκεται στις κλειστές πόρτες αλλά περνάει πίσω από αυτές, αναζητώντας μονάχα μια εικόνα οικειότητας. Και κάπως έτσι αυτό το χωριό, η Άνω Χώρα, τα καταφέρνει ακόμα – και μακάρι και για πάντα – να μου δείχνει τον δρόμο που θέλω να περπατώ.

Η Πανσέληνος σηκώνεται δειλά πίσω από το βουνό

Ετοιμάζεσαι να περάσεις την πόρτα για την πρώτη σου βόλτα στο χωριό μετά από πολύ καιρό

Η βρύση που σε ξεδίψαγε λίγο πριν πάρεις την κατηφόρα για το σπίτι

Η πόρτα του μπακάλικου του Μήτσου του Καπορδέλη, κλειστή πια

Η αγορά όπως έρχεσαι από τα Καπορδελέικα – Κάπου εδώ είχε ακουστεί το αλησμόνητο «μα η Άννα Βίσση ΤΙ θέλει να κλείσει όταν λέει «μα ΤΙ να κλείσω; Δε μπορώ, νιώθω πως θα τρελαθώ» (το σωστό: μάτι να κλείσω δε μπορώ)

Η ακακία. Τα παλιά καφενεία έκλεισαν αλλά ακόμα μπορείς να φας λαχταριστό σπιτικό κανταΐφι.

Η πλατεία της εκκλησίας με το συντριβάνι που δούλευε στη χάση και στη φέξη. Στα παγκάκια της πλατείας έχουν γίνει οι ωραιότερες συζητήσεις

Το γήπεδο. Για τρίποντα με φόντο τα έλατα

Η Άνω Χώρα από ψηλά (μάλλον ένα κομμάτι της)

Η Άνω Χώρα και στο βάθος το μικρό της αδερφάκι, η Κάτω Χώρα

Σοκάκια αυστηρώς ακατάλληλα για ΒΜΧ, κυρίως το πρωί που οι γιαγιάδες περπατούν αμέριμνες (ναι καλά, ό,τι πεις)

Επιστροφή σπίτι