Πάπλωμα

– Συγνώμη που δεν ήμουν εκεί.

– Δεν πειράζει, κανείς δεν ήταν.

Αρκεί ένα τηλεφώνημα για να βγάλει πάλι στην επιφάνεια όσα προσπαθείς με λύσσα να κρύψεις, πιέζοντάς τα με δύναμη προς τα κάτω. Και όσο η απόσταση μεγαλώνει, τόσο η φωνές μαλακώνουν, ακολουθώντας το fade out των εικόνων. Και μετά δεν έχεις κουράγιο ούτε για εξηγήσεις, ούτε για παρηγοριές. Θέλεις μόνο να δεις τα πόδια σου να αποκτούν βηματισμό, έστω και άρρυθμο, έστω και κουτσό. Και ετοιμάζεσαι να πετάξεις από πάνω σου το πάπλωμα που νόμιζες ότι σε ζέσταινε, αλλά τελικά απλά σε έκρυβε. Κι αν σηκωθείς και δεις ότι άλλαξες, δεν είναι ο καθρέφτης που λέει αλήθεια, είναι ο χρόνος που ποτέ δεν λέει ψέμματα.

(ΥΓ: Όταν γύρω σου όλα καταρρέουν είναι μάλλον εγωιστικό να βγάζεις μπροστά τα δικά σου συντρίμμια – δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα συντρίμμια του διπλανού, ακόμα και αν τα δικά σου είναι ψυχολογικά και εκείνου είναι οικονομικά//ηθικά//επιβίωσης τελικά. Ο λόγος δεν έχει σημασία όταν ένα σπίτι πέφτει – είτε από σεισμό, είτε από βομβαρδισμό, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αλλά κάπως έπρεπε να απαντήσω στο τηλεφώνημα της Μ. πέρα από το ξερό «δεν πειράζει» που κατάφερα να της ψελλίσω. Τελικά οι φίλοι είναι αυτοί που σου τραβούν το πάπλωμα).