Φυγή

Ξύπνησα παρέα με μια φυγή. Όχι απαραίτητα λυτρωτική. Από τις άλλες μάλλον, τις αναγκαστικές. Που σου ζητούν να φύγεις επειδή εδώ δεν χωράς πια, αλλά δεν σου δίνουν και μια θελκτική έξοδο. Δεν σου υπόσχονται απολύτως τίποτα, δεν ωραιοποιούν ούτε ένα τόσο δα κομμάτι του επόμενου δρόμου. Σε σπρώχνουν μόνο προς τα έξω και σε αφήνουν εκεί, μετέωρο. Και άδειο μάλλον.

Τίποτα ποιητικό δεν κουβαλούσε. Επίγεια ήταν τα χέρια της που με τραβούσαν σε μια ανάγκη να κρυφτώ. Να μην μπω στο αυτοκίνητο, να μην πάω δουλειά, να μην αφήσω πάλι την ημέρα να εξημερώσει τα σκοτάδια, να εναντιωθώ στα καθημερινά που με ορίζουν.

Να ζήσω αλλιώς. Αλλά πώς;

(Τα σκέφτομαι όλα αυτά ενώ γύρω μου καθημερινά υποτιμούν τη νοημοσύνη μου. Δεν ξέρω αν είμαστε πειραματόζωα, μέρος ενός προκαθορισμένου σχεδίου ή επιβάτες σε ένα καράβι που το κυβερνούν παράφρονες. Ξέρω μόνο ότι αν δεν αλλάξουμε κάτι σύντομα θα εξαναγκαστούμε σε άτακτη φυγή. Και η λέξη κλειδί στην προηγούμενη πρόταση δεν είναι η φυγή, είναι το αλλάξουμε).

ΥΓ: Στην αρχή είχα γράψει «αν δεν αλλάξει», μετά κατάλαβα το μοιραίο μου λάθος.