Γωνίες

Η Κατερίνα φτιάχνει στα γρήγορα το φαγητό και το βάζει στο φούρνο, μέχρι να ψηθεί θα έχει φέρει τη Νικούλα από το σχολείο, βγαίνει έξω, δεν βιάζεται, χρειάζεται αέρα, λίγο ακόμα και θα έμπαινε κι εκείνη σε κούτα, λίγο ακόμα και θα την νικούσε το πακετάρισμα της ίδιας της της ζωής. Η Νικούλα έχει σχολάσει ήδη και περιμένει στην αυλή χαμογελαστή, δεν έχει καταλάβει τίποτα, δεν έχει και να θυμάται τίποτα, μόνο χάδια είχαν για εκείνη και παιχνίδια ακριβά, μια φορά έφυγε το μηνιάτικο σε μια πορσελάνινη κούκλα, να την έχει η μικρή να θυμάται πώς την μεγαλώσαμε, να θυμάται ότι εμείς την μεγαλώσαμε, να μας φροντίζει όταν μεγαλώσουμε.

Γυρνάει και τρέχει για την κουζίνα, είναι έτοιμο το φαγητό, θα του το πάω εγώ, ελάτε κι εσείς να φάτε και κλείστε κανένα πατζούρι, δεν είναι η Ρήνια μας για τα δόντια τους, μιλάει σαν την μάνα της, κάποιος πρέπει να την αντικαταστήσει σήμερα που χάνει το πλατύσκαλό της.

Στρώνει το τραπέζι και φεύγει πάλι για να του πάει φαγητό, φτάνει και εκείνος κάθεται πίσω από το ταμείο, γιατί άργησες, πάντα αυτό της λέει, ούτε καλησπέρα, τι καλησπέρα δηλαδή, ούτε ένα βλέμμα δεν της ρίχνει. Μόλις τελειώνει την διώχνει από μόνος του, μην χασομεράς εδώ, πρέπει να έχετε τελειώσει με το πακετάρισμα μέχρι το βράδυ, βοηθήστε την μάνα σας με την μετακόμιση – με εσένα ποιος θα την βοηθήσει ήθελε να του πει αλλά κρατήθηκε, άστον να πιστεύει ότι τον φοβόμαστε, έτσι κι αλλιώς δεν έχει μάθει άλλον τρόπο για να δει τον σεβασμό.

Πίσω στο σπίτι, όλο το απόγευμα μάνα και κόρες να παλεύουν με τα κουτιά, άφησε η καθεμιά την γωνία που την όριζε και βρέθηκαν στο σαλόνι, η Ρήνια δεν ασχολήθηκε ξανά με την ντουλάπα, η Κατερίνα παράτησε τα ντουλάπια με τα σερβίτσια μισογεμάτα, η μάνα τους δεν ξαναπάτησε στο πλατύσκαλο, δεν θα τις έσωζαν οι γωνίες τους, μόνο ένας τρόπος υπήρχε πια, να σώσουν η μία την άλλη.