Οι μέρες του τίποτα

Δεν αλλάζω, δεν μαθαίνω, δεν γυρίζω. Προχωράω με βήματα ασταθή, χτυπάω σε γωνίες, βουτάω σε νερά αβαθή, σκίζω το δέρμα μου στα βράχια, καίω το πρόσωπό μου, ξαπλώνω στην καυτή άμμο, ξεχνάω τα παπούτσια μου πίσω. Είμαι εκείνος, είμαι εγώ, είμαι απρόσεκτος, είμαι προσεκτικός, σκέφτομαι, δεν θέλω τίποτα, δεν ψάχνω την ουσία, δεν μαθαίνω στην απουσία, δεν είναι ότι φεύγω από εδώ, είναι που πηγαίνω εκεί, και μεταφέρω φωτογραφίες, να μην λείψει κανείς, να μην σου λείψει κανείς. Ακούω τραγούδια, χορεύω τραγούδια, ακούω, χορεύω, ακούω, χορεύω, ακούω, χορεύω, κάποια στιγμή θα τελειώσει η στιγμή και δεν θα υπάρξει άλλη για να την ορίσει.

Τα είδα αυτά, τα είδα, δεν τα θέλω πια, δεν αρκούν, δεν προχωρούν, δεν προχωρώ κι εγώ. Και να, βρίσκομαι εδώ, δεν έκανα τίποτα για αυτό, απλά βρέθηκα, και κοίτα, είναι φωτεινά, είναι ζεστά, είναι όσα ήθελα. Είναι οι μέρες του τίποτα, που μου γεμίζουν τις βαλίτσες.
​Θα στο πω αλλιώς, δεν θα πω τίποτα, θα επαληθεύσουμε τα κλισέ, όλα τα κλισέ, θα κοιταχτούμε και θα καταλάβεις, θα αγκαλιαστούμε και θα με κρατήσεις, θα περπατήσουμε και θα με ρίξεις. Έτσι γινόταν, έτσι γίνεται, έτσι δεν θα ξαναγίνει. Δεν θα ξαναπούμε τίποτα, δεν θα ξανακοιτάξουμε τίποτα, δεν θα ξαναφοβηθούμε τίποτα, δεν θα ξαναγαπησουμε τίποτα, δεν θα ξαναφτιάξουμε τίποτα, δεν θα ξανακρατήσουμε τίποτα, και θα είναι αυτό το τίποτα όλο δικό μας, και θα είναι αυτό το τίποτα μόνο δικό μας, και θα ζούμε αυτό το τίποτα μόνο για εμάς.
Γεμίζω βαλίτσες, αδειάζω βαλίτσες, κρατάω εισιτήρια, ακυρώνω εισιτήρια, γεμίζω, αδειάζω, κρατάω, ακυρώνω. Και όταν θα έρθει εκείνη η μέρα που θα σε δω, θα σε κοιτάξω χωρίς να περιμένω τίποτα.