Μικρό θαλασσινό Ι

Edward Henry Potthast, Looking out to Sea

Κολυμπάμε. Με βαριά σώματα, με κλειστά στόματα, παραδομένοι σε ένα οποιοδήποτε κύμα, παραδομένοι σε ένα καλοκαίρι που δεν μας χαρίστηκε όπως τα προηγούμενα, το διεκδικήσαμε, το αναζητήσαμε, το επιβάλλαμε τελικά στον χρόνο για να δροσιστεί η μνήμη, να βουτήξουν οι στιγμές σε θάλασσες ακαριαίων αγγιγμάτων, να στεγνώσουν κάτω από τον καυτό ήλιο όσα κάποτε συστήθηκαν ολισθηρά, ολισθηρό το αίσθημα, ολισθηρό και το τέλος του, τροχαίο σε προβλήτα με τα τζάμια κλειστά. Δίνουμε χώρο στα σώματα να πνιγούν ενωμένα, έτσι κι αλλιώς στεγνή πάντα η αλήθεια από κύματα, στεγνή κι η θάλασσα χωρίς κύματα.

Κολυμπάμε. Αρκεί πάντα μία χούφτα άμμος για να προϊδεάσει όσες πέτρες καταλήγουν στον βυθό. Μόνο εσύ δεν αρκούσες. Αλλά εσύ είσαι μνήμη άλλης παραλίας.