Ήρωες | Θαύμα | Ιστορία

 

Ή|ρωες

Τώρα, που η εποχή αναζητά αλλαγές μεγάλης κλίμακας και οι ανάγκες αναπνέουν δύσκολα, μαθαίνεις να μετράς διαφορετικά. Οι ήρωες δεν θα φανούν ποτέ στα δελτία των 8, δεν θα γίνουν πρωτοσέλιδο, δεν θα διαφημίσουν την ζωή τους στα social media. Θα είναι όμως πάντα γύρω σου για να τους δεις, να δίνουν μάχες μικρές, με όπλα παλιά και σκουριασμένα.

Έμαθαν να στέκονται όρθιοι κάτω από το πιο μεγάλο βάρος. Να αμύνονται χωρίς να στήνουν τείχη. Να δίνουν χωρίς να ζητάνε. Να απαντούν χωρίς να μιλάνε. Να χαμογελούν μπροστά στην πιο μεγάλη απώλεια. Να μην αντιδρούν στην πρώτη γρατζουνιά. Να μένουν βουβοί στον πιο μεγάλο πόνο. Να βοηθούν ψάχνοντας στο τίποτα. Να χτίζουν με σαθρά υλικά. Να λυτρώνονται με ένα ποτήρι φτηνό κρασί. Να κάνουν ρεφρέν την δυσκολία τους. Να μαθαίνουν στα παιδιά τους πώς να περπατούν σε χαλασμένα πεζοδρόμια. Να σβήνουν όσα σύνορα τους απαγορεύουν την επιβίωση. Να ορίζουν νέες χώρες, εκεί που το ψωμί είναι πάντα ζεστό και το γάλα πάντα φρέσκο. 

Είναι δίπλα σου. Δεν θα φωνάξουν ποτέ την ανάγκη τους, ο αγώνας τους είναι βουβός, στον αγώνα τους δεν υπάρχει χρόνος για φωνές, το ρολόι μετράει μόνο τις ώρες της καθημερινής μάχης. Και αυτοί οι ήρωες δεν χρειάζονται κανέναν ηγέτη να τους οδηγήσει στην μάχη. Γιατί έχουν μάθει να τραγουδούν την ήττα τους.

………………………………..

Θ|αύμα

Ζούμε σε μικρά λευκά σπίτια που ρίχνουν τις σκιές τους στον ακάλυπτο. Ζούμε σε πόλεις που δεν μας έχουν αγαπήσει, σε χωριά που θέλουμε να παρατήσουμε οριστικά. Δίνουμε το τοπικό μας στίγμα με μοίρες, βολεύει καλύτερα να το ρίξουμε στις Μοίρες, αποφύγουμε έτσι την δική μας ευθύνη. Κρατιόμαστε από τους δείκτες ενός ρολογιού που στρέφεται εναντίον μας, μαθαίνουμε να συμφιλιωνόμαστε με τον χρόνο γιατί δεν μπορούμε να τον νικήσουμε. Χαράζουμε στην γη μεσημβρινούς για να ορίσουμε τις χρονικές αποστάσεις, ξεχνάμε ότι η Αθήνα δεν έχει διαφορά δύο ωρών από το Λονδίνο, αλλά την ίδια ώρα με την Πρετόρια. Μπαίνουμε με ορμή στα χρόνια για να γράψουμε μία ακόμα ιστορία, φεύγουμε και η ιστορία μένει πάντα στην μέση, σβήνουν τα κεφάλαια από την πιο ισχυρή κραυγή του χρόνου, την λήθη.

Κι όμως συνεχίζουμε, συνειδητά ή υπνωτισμένοι, κρατιόμαστε από ένα θαύμα που νομίζουμε ότι συνεχώς βλέπουμε μπροστά μας. Το ονομάζουμε βράδυ με αλκοόλ στο ημίφως, στήνουμε στα γρήγορα μια σκηνή με φίλους που έρχονται από τα παλιά, ζεσταινόμαστε από μουσικές που μας επιτρέπουν να κλείνουμε τα μάτια και φανταζόμαστε ότι μάθαμε επιτέλους να μη λυγίζουμε. Ξεχνάμε για λίγο όσα μας κρατάνε χωρίς να έχουμε επιλέξει, την ευθύνη που μετριέται σε νούμερα, το πένθος που μετριέται σε σώματα. Ύστερα φωτίζουμε στα κλεφτά όσα αντέχουμε να αντικρίσουμε  μια φωτογραφία από την εποχή της μεγάλης ξεγνοιασιάς, μια θάλασσα από την εποχή της άφοβης βουτιάς, ένα ταξίδι σε χρόνο αόριστο, έναν χωρισμό σε τόπο οριστικό. Τώρα αφηνόμαστε. Κι αυτό δεν το λέμε θαύμα, το λέμε ενηλικίωση.

……………………………….

Ι/στορία

Ζούμε την ιστορία μας ως υποκείμενα και αντικείμενά της, ενεργούμε για να την κατευθύνουμε και ταυτόχρονα την υφιστάμεθα, αντιδρούμε ή προσπαθούμε να αντιδράσουμε αφού πρώτα έχουμε αφήσει τον χρόνο να κινηθεί εναντίον μας. Παλεύουμε να δημιουργήσουμε μια δική μας, ξεχωριστή, ιστορία, μοναδική στον τρόπο της αν και παράλληλη στον χρόνο της. Νιώθουμε ότι δημιουργούμε όταν καταφέρνουμε να παράγουμε μνήμη, όταν φρενάρουμε τον χρόνο σε στιγμές και σημεία για να του δώσουμε έκταση δυσανάλογη του αυστηρά τηρούμενου ρυθμού του. Πέφτουμε σε κύκλους που ακολουθούν τον βασικό κανόνα, κάθε αρχή είναι και ένα τέλος, ο θάνατός μας βεβαιώνεται την ίδια εκείνη στιγμή που γεννιόμαστε.

Η ιστορία φοράει τα καινούρια της παπούτσια και τραβάει την ανηφόρα, ενώ τα δικά μας λιώνουν πάνω σε παλιούς δρόμους. Δεν ξέρουμε αν πρέπει να επιτεθούμε ή να αμυνθούμε, όλη η ιστορική γνώση που θα έπρεπε να λειτουργήσει ως εφόδιο, έχει πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα που ισοπεδώνει όχι μόνο την μνήμη – ξεχνώντας τις θηριωδίες του φασισμού και ξαναφέρνοντάς τον στο προσκήνιο – αλλά και την θέληση για να χτιστεί ένα άλλο αύριο.

Η ίδια η ιστορία μοιάζει να κρατάει την ανάσα της. Κι εμείς μαζί της.