Γεγονότα

Children on the beach, Joaquin Sorolla y Bastida

(post αυτοαναφορικό και απολογιστικό)

Γεγονός πρώτο: Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τον χρόνο και την ηλικία. Όταν ήμουν 15 πίστευα ότι είμαι 17, όταν πήγα 20 πίστευα ότι είμαι 18. Τώρα που πάτησα τα 30 όμως, νιώθω ακριβώς τόσο. Εγώ το λέω συμφιλίωση. Εσύ πες το όπως θες.
Γεγονός δεύτερο: Δεν μπορώ να σου πω αν το 2012 ήταν καλή χρονιά ή όχι. Από την μια μνημόνια, δυστυχία υπαρκτή και φανερή πια, φίλοι που δεν πληρώνονται, που χάνουν τις δουλειές τους, που αποφασίζουν να φύγουν, που δεν έχουν περίθαλψη, ούτε αντοχές, ούτε όνειρα πια. Και όσοι δουλεύουμε το κάνουμε μέσα σε ένα εχθρικό κλίμα, με μειώσεις μισθών, δυσαρέσκεια και φως πουθενά. Η Αθήνα να βουλιάζει κάθε μέρα και περισσότερο κι εμείς να την περπατάμε με μισό χαμόγελο. Όπως είπε και το Βυτίο, δεν ήμασταν φτιαγμένοι να ζήσουμε αυτά τα χρόνια. Και στα πιο προσωπικά, αδιέξοδα, τοίχοι που πέφτεις πάνω με φόρα κι άλλα τέτοια ποιητικά που καλύτερα να μην τα ζήσεις κι ας χάσεις και λίγη από την ποίηση. Τουλάχιστον έτσι κύλησε το πρώτο μισό του 2012. Από την άλλη όμως, το δεύτερο μισό – ευτυχώς – έκρυβε άλλα, όχι στα γενικά (εκεί μετά και τις εκλογές η απογοήτευση με κέρδισε και δεν έβλεπα ελπίδα πουθενά) αλλά στα ειδικά. Οπότε ισοπαλία.

Γεγονός τρίτο: Όταν φοβάσαι ότι ο ουρανός ετοιμάζεται να πέσει στο κεφάλι σου πρέπει να πιείς τον μαγικό ζωμό του Δρυίδη Πανοραμίξ και να τα φέρεις όλα τούμπα. Και αυτό έκανα. Νέο σπίτι, νέα αλλά γνώριμη γειτονιά, και ένας φόβος που αποφάσισε να λείπει. Όχι πάντα. Αλλά τις περισσότερες φορές. Με τα άλλα βάρη, τα παλιά, ας πούμε ότι έκανα έναν συμβιβασμό. Θα σας δεχτώ όπως είστε αλλά θα προχωρήσουμε μαζί, όχι ο ένας καταπάνω στον άλλο.
Γεγονός τέταρτο: Εδώ στα δυτικά προάστια τα ζευγάρια έχουν αληθινούς καυγάδες, από αυτούς που η μεγαλύτερη ζημιά στο σπίτι δεν είναι οι σπασμένες πόρτες και τα γυαλικά, αλλά οι φωνές και οι κατηγορίες, τα «δεν μου στάθηκες όταν το χρειαζόμουν» και τα «κλείσε την πόρτα να μην ακούν τα παιδιά«. Εδώ στα δυτικά προάστια στους καυγάδες συμμετέχει όλη η γειτονιά. Αλλά και στα γλέντια επίσης.
Γεγονός πέμπτο: Όταν καταφέρνεις τελειώνοντας έναν κύκλο να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για όλα όσα έζησες, μάλλον είσαι σε καλό δρόμο. Όταν καταφέρνεις και σχετικά γρήγορα να ξεκινήσεις έναν καινούριο, τότε μάλλον είσαι και τυχερός. Τα για πάντα μπορεί να χάθηκαν κάπου εκεί στην πορεία, αλλά βρήκα ένα καινούριο τώρα που δεν θέλω να το χάσω. Κι ας φοβάμαι τις λέξεις. Έμαθα να αγαπώ τις πράξεις.

Γεγονός έκτο: Λευτεριά στους καλοκαιρινούς έρωτες. Αφήστε τους να αναπνεύσουν και τον χειμώνα. Μπορούν. Οδηγίες εντός.

Γεγονός έβδομο: Καλά είναι και τα blogs, και το twitter και το facebook, και όλα τα υπόλοιπα, κάποιες ανάγκες καλύπτουν, κάποια ενέργεια διοχετεύεται που αλλιώς μπορεί και να καταπιεζόταν, αλλά είναι και λεπτό το νήμα που χωρίζει την στιγμή που η ενέργεια αυτή μπορεί να αρχίσει να ξοδεύεται άσκοπα και εις βάρον άλλων καταστάσεων. Και σε ό,τι με αφορά, δεν ξέρω αν κατάφερα να το διαχειριστώ, ξέρω όμως ότι πλέον έχω φίλους που πρωτογνώρισα στα σχόλια αυτού του blog ή αφήνοντας σχόλια στα δικά τους, ξέρω ότι πλέον δεν μπαίνω να διαβάσω τι έγραψε ο Τάδε (βάλε όποιο nickname θέλεις), αλλά τι έγραψε ο Γιώργος, η Μαρία, ο Νίκος. Γιατί όπως έχει πει και η Κροτ «Δεν είμαι ένα αβαταρ».

Γεγονός όγδοο: Κάποτε έλεγα σε φίλους και γνωστούς «να φύγουμε«. Τώρα θέλω να μείνω. Πες ότι το χρωστάω πρώτα από όλα στον εαυτό μου.